De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft op zondag 29 juni 2014 (Belgische tijd) voor het eerst zijn Low-Density Supersonic Decelerator (LDSD) getest. Dit is een nieuw schotelvormig ruimtetuig moet in de toekomst een belangrijke rol gaan spelen bij missies naar de planeet Mars.
NASA ontwikkelde de Low-Density Supersonic Decelerator (LDSD) als nieuw remsysteem voor zowel onbemande alsook bemande ruimtetuigen die in de toekomst naar Mars gaan. Aangezien ruimtetuigen die de planeet Mars bestuderen steeds groter en geavanceerder worden, heeft men ook een betrouwbaar landingssysteem nodig dat ondermeer zware Marslanders en rovers veilig tot op het Marsoppervlak kan brengen. Het ruimtetuig heeft een diameter van zes meter en lijkt sterk op een 'vliegende schotel'. Tijdens deze eerste testvlucht werd de Low-Density Supersonic Decelerator vanop Hawaï met behulp van een heliumballon tot op een hoogte gebracht van ongeveer 36 kilometer. Eenmaal de heliumballon deze hoogte had bereikt, werd de 3,5 ton zware LDSD losgekoppeld waarna vier kleine raketmotoren het experimentele ruimtetuig stabiliseerden. Vervolgens werd de Star 48B raketmotor tot ontbranding gebracht zodat de LDSD tot op een hoogte werd gebracht van 55 kilometer. NASA wou de LDSD tot op deze hoogte brengen aangezien de omstandigheden daar vergelijkbaar zijn met een afdaling in de Marsatmosfeer. Zo wou men tijdens deze nagebootste Marslanding ondermeer testen of een nieuwe parachute, de 'Supersonic Disk Sail Parachute', de afdaling zou overleven. Met een snelheid van Mach 4 begon de LDSD uiteindelijk terug aan zijn afdaling in de atmosfeer van de Aarde. De gehele testvlucht verliep zoals gepland maar toen de 33 meter grote parachute, op het einde van de testvlucht, zich had moeten openvouwen, liep het plots mis. Oorspronkelijk had de grote parachute zich veertig minuten nadat de LDSD had losgemaakt van de heliumballon zich moeten openvouwen maar dit gebeurde uiteindelijk niet helemaal correct. Vermoedelijk raakten de draden van de parachute verward waardoor deze niet volledig werd opengevouwen. Wel trad er zoals gepland een opblaasbaar vertragingssysteem, dat lijkt op een zwemband, in werking zodat de LDSD snelheid minderde. Uiteindelijk kwam de LDSD iets harder dan gepland terecht in de Stille Oceaan nabij Hawaï. Ingenieurs gaan de vluchtgegevens van deze eerste testvlucht nu grondig analyseren zodat de LDSD en zijn systemen kan verbeterd worden waar nodig. NASA plant de volgende jaren nog twee testvluchten met de LDSD. Hieronder kan u de volledige testvlucht nog eens opnieuw bekijken!
