Het Europees ruimteagentschap (ESA) heeft zijn capaciteit om te communiceren met wetenschappelijke, verkennings- en ruimteveiligheidsmissies in ons zonnestelsel uitgebreid met de ingebruikname van een nieuwe 35 meter diameter deep space-antenne, de vierde voor Estrack, het deep space-volgsysteem van ESA.
Stel je voor: het is 1967, midden in de Koude Oorlog. De wereld kijkt gespannen naar de hemel, waar de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie een ongekende race zijn begonnen, niet om landen te veroveren, maar om de ruimte zelf te betreden. Satellieten draaien voor het eerst rond de aarde, mensen bereiden zich voor om naar de maan te reizen en sciencefiction lijkt plotseling realiteit te worden. Te midden van deze technologische en politieke revolutie ontstaat een cruciaal document dat de basis zal vormen voor al het internationale ruimtebeleid van de komende decennia: het Outer Space Treaty, officieel het “Verdrag inzake de beginselen betreffende de activiteiten van staten bij het onderzoek en gebruik van de kosmische ruimte, met inbegrip van de maan en andere hemellichamen.” Vandaag de dag, meer dan een halve eeuw later, is het Outer Space Treaty (Ruimteverdrag) nog steeds de hoeksteen van het internationaal ruimterecht. Maar hoe is dit verdrag tot stand gekomen? Wie waren de grondleggers? En waarom is het nog steeds van groot belang in een tijdperk waarin commerciële ruimtevaartbedrijven, zoals SpaceX en Blue Origin, hun eigen plannen voor de ruimte ontwikkelen?
NASA bereidt zich momenteel voor om voor het eerst sinds het einde van het Apollo-tijdperk, meer dan vijftig jaar geleden, bemande missies naar de maan te sturen. Na het succes van Artemis I, waarbij een onbemand Orion-ruimtevaartuig een vlucht rond de maan maakte en een nieuw afstandsrecord vestigde voor een ruimtevaartuig dat bemand kan worden, maakt NASA zich op voor Artemis II. Deze missie, die NASA nu niet eerder dan 5 februari 2026 (en niet later dan april) wil uitvoeren, zal een vierkoppige bemanning zonder landing rond de maan vervoeren en tien dagen later weer naar huis brengen.
NASA stimuleert voortdurende wetenschappelijke, educatieve en technologische ontwikkelingen in een lage baan om de aarde ten behoeve van de mensheid, terwijl het ook diepgaande ruimteverkenning op de maan en Mars ondersteunt. Nu het Amerikaanse ruimtevaartagentschap overschakelt op commerciële bestemmingen dichter bij huis, is het van cruciaal belang om voorbereidingen te treffen voor een veilige en verantwoorde de-orbit (terugkeer in de atmosfeer van de aarde) van het internationale ruimtestation ISS op een gecontroleerde manier na het einde van zijn operationele levensduur in 2030.
China beweert dat het de rollen op vlak van spionage in de ruimte heeft omgedraaid. Een van zijn satellieten heeft onlangs een Amerikaanse satelliet gefotografeerd die naar verluidt Chinese satellieten observeerde. Analisten beschrijven dit als een treffend voorbeeld van oog om oog, tand om tand in de snel evoluerende ruimtevaartsector. Op 8 september heeft een Jilin-1-satelliet van Chang Guang Satellite Technology vier beelden gemaakt van de Amerikaanse WorldView Legion-satelliet op een afstand van ongeveer 40 tot 50 kilometer terwijl beide ruimtevaartuigen in een baan om de aarde vlogen.
Op 9 juli 1962 voltrok zich hoog boven de Stille Oceaan een gebeurtenis die de moderne wetenschap, ruimtevaart en geopolitiek diepgaand zou beïnvloeden. Het Amerikaanse experiment Starfish Prime, een nucleaire test uitgevoerd in de bovenste lagen van de atmosfeer, was niet alleen een product van de Koude Oorlog, maar ook een cruciaal keerpunt in ons begrip van de ruimteomgeving. Wat bedoeld was als een test van strategische wapensystemen, leverde onverwachte inzichten op over de interactie tussen kernexplosies en de ruimte, maar veroorzaakte ook aanzienlijke schade aan technologie en leidde uiteindelijk tot fundamentele internationale verdragen.
Er zijn drie onbemande ruimtemissies gepland om de asteroïde Apophis, die dicht bij de aarde komt, te onderscheppen en te bestuderen tijdens zijn nauwe ontmoeting met onze planeet in 2029. De 340 meter brede asteroïde Apophis zal op vrijdag 13 april 2029 dicht langs de aarde scheren, zonder dat deze een bedreiging vormt, en wetenschappelijke instanties over de hele wereld willen deze unieke kans optimaal benutten.
Het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX lanceerde zondagavond 14 september het nieuwe onbemande vrachtschip Cygnus XL van Northrop Grumman voor zijn eerste missie naar het internationale ruimtestation ISS. Een Falcon 9-raket steeg om 22:11 GMT op vanaf Cape Canaveral Space Force Station in Florida. De missie staat bekend als NG-23, omdat het de 23e vrachtmissie is die Northrop Grumman voor NASA naar het ISS vliegt. NG-23 is de eerste Cygnus-lancering sinds augustus 2024, toen NG-21 van start ging.
Een monster dat door NASA's Perseverance Mars-rover is verzameld uit een oude droge rivierbedding in de Jezero-krater, zou bewijs van oud microbieel leven kunnen bevatten. Het monster, genaamd “Sapphire Canyon”, is vorig jaar genomen uit een rots met de naam “Cheyava Falls” en bevat volgens een artikel dat woensdag in het tijdschrift Nature is gepubliceerd, mogelijke biosignaturen. Een potentiële biosignatuur is een stof of structuur die mogelijk een biologische oorsprong heeft, maar waarvoor meer gegevens of verder onderzoek nodig is voordat een conclusie kan worden getrokken over de afwezigheid of aanwezigheid van leven.
De Starship megaraket van SpaceX is op 26 augustus 2025 voor de tiende keer gelanceerd voor een gewaagde testvlucht, die een grote comeback betekende na enkele recente mislukkingen. Starship, de grootste en krachtigste raket ooit gebouwd, steeg om 19.30 uur EDT (23.30 uur GMT; 18.30 uur lokale tijd in Texas). Dat was twee dagen later dan oorspronkelijk gepland wegens een probleem met de grondsystemen op de Starbase lanceerbasis en wegens slecht weer. Maar het was het wachten waard: Starship deed tijdens zijn tiende testvlucht alles wat SpaceX van de raket vroeg en bracht het gigantische voertuig weer op koers na een reeks problemen.
De Engelse astronoom William Lassell ontdekt de Neptunusmaan Triton. Met een diameter van 2 700 kilometer is dit de grootste maan van Neptunus. Triton heeft, als enige grote maan in ons zonnestelsel, een retrograde baan. Dit wil zeggen dat deze maan tegen de draaiing van Neptunus in draait. Daarnaast heeft de baan van Triton een opmerkelijk grote hoek (23°) ten opzichte van de evenaar van Neptunus. Hierdoor vermoeden sterrenkundigen dat Triton niet is ontstaan rond Neptunus maar een object is dat later werd ingevangen. Foto: NASA
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerDeze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.