De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft op zaterdag 15 september een satelliet in de ruimte gebracht die vanuit een baan om de Aarde gaat bestuderen hoe het gaat met het ijs op onze planeet. Met behulp van lasertechnologie moet de ICESat-2 satelliet de dikte van het ijs op Aarde uiterst precies meten en in kaart brengen. Dit was tevens ook de laatste lancering van een Amerikaanse Delta II raket. Dit werkpaard binnen de Amerikaanse ruimtevaart bracht de afgelopen drie decennia meer dan 150 satellieten succesvol in de ruimte.
De Amerikaanse ICESat-2 satelliet had bij zijn lancering een gewicht van 1,5 ton en werd met behulp van een Delta II raket succesvol uitgezet in de ruimte op een hoogte van ongeveer 496 kilometer. Terwijl de ICESat-2 satelliet 47 minuten na de start van de lancering werd losgekoppeld van de raket werden 23 minuten later nog eens vier kleine CubeSat satellieten uitgezet in de ruimte. De kleine CubeSat satellieten werden ontwikkeld door UCLA, de University of Central Florida en Cal Poly om onder andere wetenschappelijk onderzoek te verrichten op vlak van ruimteweer. ICESat-2 maakt deel uit van NASA's Earth Observing System programma waartoe ook andere Amerikaanse aardobservatiesatellieten behoren zoals Aqua, Cloudsat, Landsat 8 en GRACE. Het belangrijkste instrument aan boord van ICESat-2 is het Advanced Topographic Laser Altimeter System (ATLAS) dat met behulp van lasertechnologie de dikte van ijs op Aarde zeer precies moet meten. Dit instrument werd ontwikkeld door NASA's Goddard Space Flight Center en zal twee weken na de lancering geactiveerd worden. Zo moet het instrument in staat zijn om ijs met een dikte van een potlood te kunnen meten vanuit de ruimte. ATLAS zal elke seconde maar liefst 10 000 laserpulsen naar de Aarde sturen waarna het instrument gaat meten hoelang het duurt eer deze pulsen terugkaatsen nadat ze teruggekaatst werden van ijs. De data die dit instrument zal terugsturen naar de Aarde zal verwerkt worden door het Amerikaanse National Snow and Ice Data Center Distributed Active Archive Center waarna wetenschappers deze data zullen gebruiken om onder andere te achterhalen hoe snel het poolijs smelt of om de dikte van ijslagen te achterhalen. De ICESat-2 missie heeft een prijskaartje van 1 miljard dollar. Onderaan dit artikel kan u de videobeelden bekijken van de lancering van de ICESat-2 satelliet!
Deze lancering was niet enkel belangrijk omwille van de satelliet en zijn missie maar ook omdat dit de laatste lancering was van een Amerikaanse Delta II raket. In de afgelopen dertig jaar werd de Delta II raket het werkpaard van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Amerikaanse luchtmacht. Zo bracht deze draagraket tientallen aardobservatiesatellieten, GPS-satellieten, communicatiesatellieten en planetaire ruimtesondes succesvol in de ruimte. De lancering van de ICESat-2 satelliet was de 155ste missie van een Delta II raket en de 100ste opeenvolgende succesvolle lancering. De modulair opgebouwde medium klasse Delta II raket werd oorspronkelijk ontwikkeld en gebouwd door McDonnell Douglas en was verkrijgbaar in twee- en drietrapsuitvoering. Door zijn modulaire opbouw kon de Delta II raket gebruikt worden voor diverse missies zoals het lanceren van aardobservatiesatallieten die in een polaire baan om de Aarde moesten gebracht worden of het lanceren van robotwagens die naar de planeet Mars moesten worden gebracht. Zo kon de 38 meter lange Delta 2 raket vrachten van 6 ton tot in een lage baan om de Aarde (LEO) brengen of satellieten tot 2,1 ton tot in een geostationaire overdrachtbaan (GTO). In 2007 voerde een Delta II raket al de laatste militaire missie uit en in 2011 stopte United launch Alliance met de bouw van deze raket. Terwijl er toch nog vijf complete Delta II raketten voor handen waren, werden er maar vier gebruikt waarvan de laatste nu de ICESat-2 satelliet in de ruimte bracht. De vijfde en laatste Delta II zal in de toekomst tentoongesteld worden in de Rocket Garden van het Kennedy Space Center. De reden waarom de Delta II raket niet meer verkocht en gebouwd werd ligt aan het feit dat de lanceermarkt veranderde als gevolg van de komst van zwaarde draagraketten zoals de Amerikaanse Atlas V en Europese Ariane 5 raketten.
