Op 18 juni 1983 steeg spaceshuttle Challenger op voor zijn tweede ruimtereis, de STS-7 missie. Onder de vijfkoppige bemanning droeg Challenger de eerste Amerikaanse vrouw in de ruimte, NASA-astronaut Sally K. Ride. Andere opmerkelijke primeurs voor de missie waren de eerste vijfkoppige bemanning, de eerste vlucht van astronauten uit de klas van 1978 en de eerste astronaut die een tweede vlucht maakte met de shuttle. Tijdens de vlucht werd ook voor het eerst een satelliet losgelaten en opgehaald met de Canadese robotarm en werden twee commerciële satellieten voor Canada en Indonesië gelanceerd. Slecht weer verijdelde de eerste poging om de shuttle in Florida te laten landen. Challenger keerde terug naar Californië na zijn succesvolle zesdaagse missie.
Op 19 april 1982 kondigde NASA de bemanning aan voor STS-7, een zesdaagse missie aan boord van spaceshuttle Challenger, toen gepland voor april 1983. NASA benoemde Robert L. Crippen als commandant van de vlucht, de eerste astronaut die werd toegewezen aan een tweede shuttlemissie, Frederick "Rick" H. Hauck als piloot en John M. Fabian en Sally K. Ride als de twee missiespecialisten. Ride had de eer als de eerste Amerikaanse vrouw die werd toegewezen aan een ruimtemissie en samen met Hauck en Fabian, hadden ze gezamenlijk de eer als de eerste van de Class of 1978 benoemd tot een shuttle bemanning. Na verschillende gevallen van bewegingsziekte in de ruimte tijdens de eerste shuttlemissies, voegde NASA op 21 december 1982 Dr. Norman E. Thagard, een arts-astronaut uit de klas van 1978, toe als vijfde lid van de STS-7 bemanning om diepgaande studies uit te voeren om de oorzaken van de ziekte beter te begrijpen. Naast de lancering van de twee communicatiesatellieten, Anik C2 satelliet voor Telesat Canada en Palapa B1 voor Indonesië, vervoerde STS-7 ook de in Duitsland gebouwde Shuttle Pallet Satellite SPAS-01, met 10 experimenten aan boord, en de Office of Space and Terrestrial Applications OSTA-2 payload met drie experimenten. Het commerciële experiment Continuous Flow Electrophoresis System (CFES), dat op eerdere missies werd gevlogen, was in het middendek van de shuttle gemonteerd.
De STS-7 crew tijdens de voorstelling van hun missie - Foto: NASA
De assemblage van het voertuig voor STS-7 begon op 9 februari 1983 met het stapelen van de twee Solid Rocket Boosters (SRB's) op Mobile Launcher Platform-1 (MLP-1) in het Vehicle Assembly Building (VAB) op NASA's Kennedy Space Center (KSC) in Florida. Werknemers voltooiden het stapelen op 23 februari en voegden de External Tank (ET) toe op 2 maart. Na zijn terugkeer naar KSC na de STS-6 missie op 16 april bracht spaceshuttle orbiter Challenger 35 dagen door in de Orbiter Processing Facility, de kortste omlooptijd tot dan toe. Werknemers sleepten Challenger op 21 mei naar de VAB en bevestigden het aan de gecombineerde SRB's en ET om de stack te voltooien. Arbeiders rolden de geassembleerde raket op 26 mei naar lanceerplatform 39A en brachten de lading twee dagen later over naar het vrachtruim. De bemanning nam deel aan de Countdown Demonstration Test, in wezen een generale repetitie voor de lancering zelf, op 3 juni.
Op 18 juni 1983 steeg spaceshuttle Challenger op van lanceerplatform 39A van KSC om aan zijn tweede ruimtemissie te beginnen, met vijf passagiers aan boord, de grootste astronautenbemanning tot dan toe. Naar schatting 500.000 mensen woonden de historische lancering bij. Zodra de shuttle de lanceertoren verliet, verschoof de controle van de vlucht naar het Mission Control Center in NASA's Johnson Space Center (JSC) in Houston, waar een team onder leiding van Ascent Flight Director Jay H. Greene, met astronaut Roy D. Bridges als capsule communicator (capcom), toezicht hield op alle aspecten van de missie. Na het bereiken van de baan, werd Ride de eerste Amerikaanse vrouw in de ruimte, haar lancering vond plaats twintig jaar na de vlucht van kosmonaut Valentina V. Tereshkova, de eerste vrouw in de ruimte. De bemanning begon aan hun orbitale routine en voltooide hun eerste belangrijke taak, het openen van de deuren van het laadruim van de shuttle, waardoor ook de radiatoren om het ruimteschip te koelen zichtbaar werden. Een paar uur later ontplooiden Fabian en Ride op afstand de Canadese Anik C2 communicatiesatelliet. De astronauten installeerden zich vervolgens voor hun eerste nachtrust in de ruimte.
Lancering van de STS-7 missie - Foto: NASA
Om de tweede dag in de ruimte te beginnen, wekte Mission Control de astronauten met de strijdliederen van de Texas A&M University, als eerbetoon aan JSC-directeur Gerald D. Griffin, en de University of Texas at Austin, Crippen's alma mater. Fabian en Ride ontplooiden de Indonesische Palapa B1 communicatiesatelliet op afstand en voltooiden zo met succes de commerciële lading voor de missie. De astronauten en Mission Control wisselden vaderdagwensen uit en de astronauten controleerden de in Canada gebouwde Remote Manipulator System (RMS) robotarm en de SPAS-01 satelliet, die later in de missie operationeel zou worden. Aan het einde van de dag nam astronaut Mary L. Cleave de rol van capcom over en haar communicatie met Ride aan boord van Challenger betekende de eerste uitwisseling van vrouw tot vrouw op de ruimte-grondlus. Vluchtdag 3 begon met een herhaling van het Texas A&M strijdlied, samen met het Tufts University strijdlied, Hauck's alma mater. De astronauten activeerden de experimenten op de SPAS-01 pallet. Crippen en Hauck ontstaken de OMS-motoren (Orbital Maneuvering System) van Challenger om de baan te cirkelen. Als weksignaal op vluchtdag 4 speelde Mission Control "When You're Smiling", beroemd gemaakt door Louis Armstrong en vertolkt door de vader van capcom Cleave. Tijdens deze dag kregen de astronauten te maken met een oververhit experiment op het SPAS-01 pallet, waardoor het moest worden uitgeschakeld.
Om de vijfde dag van de astronauten in de ruimte te beginnen, speelde Mission Control het strijdlied van de Washington State University voor alumnus Fabian. Hij ontkoppelde de RMS en pakte de SPAS-01 pallet vast en tilde deze uit de houder en uit het laadruim. Hij voerde een korte test uit met het loslaten en weer vastgrijpen, voordat hij het losliet voor zijn onafhankelijke vlucht. De camera's aan boord van de pallet legden op een afstand van 1.000 voet verbluffende beelden van Challenger vast, met de RMS geparkeerd in de vorm van het cijfer "7". Crippen en Hauck vlogen Challenger vervolgens terug naar de SPAS-01 en Fabian heroverde het met de RMS. Ride en Thagard voltooiden elk een loslaat- en terugvangcyclus voordat ze het pallet terugbrachten naar de houder in het laadruim. Verwijzend naar de STS-5 bemanning die na de lancering van twee satellieten uitriep "we leveren", zei Crippen tegen de grond: "We halen op en leveren".
Sally Ride aan boord van het ruimteveer Challenger - Foto: NASA
De zesde dag van de bemanning in de ruimte begon met "A Hard Day's Night" van de Beatles als weksong. De astronauten brachten de dag door met het voltooien van wetenschappelijke experimenten zoals CFES, ze pakten de SPAS-01 pallet nog een keer op zonder deze los te laten en vuurden de stuwraketten van Challenger af om stabiliteitstesten uit te voeren. Thagard gaf een televisie-uitzending van de biomedische experimenten. De astronauten begonnen met de voorbereidingen voor hun terugkeer naar de aarde de volgende dag, zelfs terwijl managers een oogje in het zeil hielden op het weer op KSC dat hun landing dreigde uit te stellen naar Californië.
Na hun laatste nacht in de ruimte speelde Mission Control het strijdlied van de Florida State University voor oud-leerling Thagard. Met lage wolken boven de landingsbaan van KSC besloten de managers om de eerste deorbit mogelijkheid af te wuiven en de astronauten een extra baan in de ruimte te laten. Al in hun blauwe lanceer- en instappakken sloten de astronauten de deuren van het laadruim van Challenger. Omdat het weer op KSC verslechterde, besloten de managers om ze terug te laten keren naar de luchtmachtbasis Edwards in de Mojave-woestijn in Californië, zodat ze nog één baan in de ruimte moesten blijven. Crippen en Hauck vuurden de OMS-motor van Challenger af boven de Indische Oceaan om ze terug naar de aarde te brengen. Toen Challenger de Californische kust naderde, zei Crippen, verwijzend naar zijn eerste landing op STS-1, tegen Mission Control: "Ik zeg het nog één keer ... wat een manier om naar Californië te komen!". Een paar minuten later loodste hij Challenger naar baan 15 op Edwards, waarmee de historische STS-7 missie na 6 dagen, 2 uur en 24 minuten ten einde kwam. De astronauten hadden 98 keer rond de aarde gecirkeld.
Een half uur na de landing verlieten Crippen, Hauck, Fabian, Ride en Thagard Challenger via een mobiele vliegtuigtrap en voerden ze de gebruikelijke inspectie van het voertuig uit. Een busje bracht hen naar NASA's Dryden (nu Armstrong) Flight Research Center op Edwards voor douches en een kort medisch onderzoek en ze kregen een felicitatie telefoontje van President Ronald W. Reagan. De astronauten hielden een korte persconferentie en begroetten medewerkers van Dryden en Edwards. Ze gingen aan boord van een NASA-jet die hen naar Ellington Air Force Base in Houston vloog, waar ze herenigd werden met hun families die op KSC op hen hadden gewacht en net in Houston waren aangekomen. Directeur Griffin verwelkomde hen terug op JSC onder gejuich van het personeel. De STS-7 bemanning hield een persconferentie op 1 juli, waar ze een video van hun missie lieten zien en vragen van verslaggevers beantwoordden. Uiteindelijk keerden ze op 28 juli terug naar KSC, waar directeur Richard "Dick" G. Smith en duizenden medewerkers een welkomstreceptie voor hen hielden.
Bron: John Uri - NASA Johnson Space Center
