Op 5 oktober 1984 was het opnieuw de beurt aan het ruimteveer Challenger om een nieuwe missie te vliegen. Dit was de 13e Space Shuttle missie en de zesde die uitgevoerd werd door het tweede ruimteveer Challenger. Aan boord bevond zich voor het eerst een bemanning van zeven astronauten, waaronder ook de eerste Canadese ruimtevaarder. Naast de 7 astronauten bevond zich in het laadruim een satelliet die succesvol werd uitgezet en werd er een ruimtewandeling (EVA) uitgevoerd die 3 uur en 29 minuten duurde. Op 13 oktober kwam een eind aan de 8 dagen durende vlucht toen het ruimteveer, voor de tweede keer in de geschiedenis terug landde op de Shuttle Landing Facility landingsbaan van het Kennedy Space Center in Florida.
Crew info
Voor de bemanning van STS-41-G waren in totaal zeven astronauten uitgekozen, zes Amerikanen en één Canadese ruimtevaarder. Gezagvoerder van deze missie was Robert L. Crippen die ook deel uitmaakte van de allereerste Amerikaanse Space Shuttle vlucht in 1981. Jon A. McBride was de piloot aan boord van de Challenger en voor deze ervaren Amerikaanse gevechtspiloot was dit zijn eerste en enige ruimtevlucht. De Amerikaanse Mission Specialists aan boord van de Challenger waren Kathryn D. Sullivan, Sally K. Ride, David C. Leestma en Paul D. Scully-Power. Na deze missie ging Leestma nog twee maal de ruimte in tijdens de STS-28 en STS-45 missies en maakte Sullivan ook nog eens tweemaal deel uit van een Space Shuttle crew tijdens de STS-31 en STS-45 vluchten. Marc Garneau was de eerste Canadees die de ruimte inging. Na deze STS-41-G missie maakte hij nog eens twee ruimtevluchten aan boord van een Space Shuttle in 1996 en 2000.
De STS-41-G crew - Foto: NASA
Lancering en missie
Op 5 oktober 1984 ging de 13e Space Shuttle van start toen de krachtige raketmotoren van het ruimteveer Challenger voor zijn zesde vlucht tot ontbranding werden gebracht waarna de orbiter zich een tiental minuten later in een lage baan om de Aarde bevond. Ongeveer 9 uur na lancering werd de 2 300 kg zware Earth Radiation Budget Satellite uitgezet waarna deze zich met zijn kleine raketmotoren tot op een hoogte van 563 kilometer boven de Aarde begaf. Deze satelliet was het eerste exemplaar van een reeks van drie die de hoeveelheid energie moesten meten die afkomstig was van onze zon en verder ook aerosolgassen moest bestuderen in de hoogste lagen van onze atmosfeer. ERBS werd ontwikkeld door het Amerikaanse bedrijf Ball Aerospace. Ondanks dat deze kunstmaan maar een voorziene levensduur had van 2 jaar leverde deze meer dan 20 jaar lang wetenschappelijke data over ondermeer de ozonlaag van onze planeet.
Een ander belangrijk doel van de missie dat werd uitgevoerd, was het Shuttle Imaging Radar-B (SIR-B) experiment. Dit experiment was een onderdeel van het OSTA-3 experimenten pakket dat naast de SIR-B ook verschillende camera’s bevatte om de Aarde te fotograferen waarbij ondermeer de luchtvervuiling in beeld werd gebracht. De SIR-B was een verbeterde versie van de SIR-A die tijdens de STS-2 missie in 1981 de ruimte in ging en bestond uit een antenne die een lengte had van 11 meter en 2 meter breed was. SIRB-B functioneerde tijdens deze ruimtevlucht optimaal maar door een probleem met de K-band antenne van het ruimteveer konden veel data niet rechtstreeks worden doorgestuurd naar de Aarde. Payload Specialist en US Navy wetenschapper Scully-Powers voerde tijdens deze ruimtemissie ook een reeks van oceanografische observaties uit. Daarnaast voerde de Canadese astronaut Garneau tal van wetenschappelijke experimenten uit die afkomstig waren uit Canada. De astronauten Leestma en Sullivan maakten op 11 oktober 1984 ook een ruimtewandeling die 3 uur en 29 minuten duurde en tijdens deze EVA werd ondermeer het Orbital Refueling System uitgetest waarbij aangetoond werd dat satellieten kunnen voorzien worden van nieuwe brandstof in de ruimte.
Astronaut Sullivan tijdens zijn ruimtewandeling - Foto: NASA
Opvallend aan deze ruimtemissie was het diplomatieke incident tussen Amerika en Rusland kort na deze STS-41-G ruimtevlucht. Het Russische Terra-3 testcentrum voor lasertechnologie zou op 10 oktober 1984 een laserstraal gericht hebben op het ruimteveer Challenger terwijl deze boven Russisch grondgebied vloog waardoor bepaalde instrumenten aan boord van de orbiter niet meer functioneerden en de crew tijdelijk verblind werd. Rusland voerde dit experiment uit als antwoord op de Amerikaanse militaire Space Shuttle vluchten maar tot op heden heeft het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA dit nooit bevestigd. Op 13 oktober, 12u26 plaatselijke tijd, kwam er een eind aan deze missie toen het ruimteveer Challenger met de zevenkoppige bemanning landde op de 4,5 kilometer lange landingsbaan van het Kennedy Space Center in Florida. In totaal duurde deze missie 8 dagen en 5 uur. Tijdens deze vlucht legde de Challenger maar liefst 5 293 847 kilometer af.
Cijfers en overzicht
- 13e bemande Amerikaanse Space Shuttle missie
- Aantal astronauten: 7
- Duur missie: 8 dagen, 5 uur
- Aantal omwentelingen: 133
- Hellingshoek van de baan: 57,0°
- Afgelegde afstand: 5 239 874 kilometer
