Het Apollo Maanproject
SA-2 (Saturn Apollo-2) was de tweede testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo programma. Net zoals bij de vorige testvlucht was men vooral benieuwd naar de vluchtgegevens van de raket en de prestaties van zijn krachtige raketmotoren. Deze SA-2 missie maakte ook deel uit van het Project Highwater waarmee men het effect wou bestuderen van een grote hoeveelheid water in de bovenste lagen van de atmosfeer. Om dit te realiseren, werd het bovenste gedeelte van de Saturn I raket gevuld met 109 000 liter water. Eenmaal de raket een bepaalde hoogte zou bereiken, zou men deze laten exploderen waardoor het water zou vrijkomen. Op deze manier konden meteorologen de evolutie van waterdamp en de vorming van wolken bestuderen in de atmosfeer van onze planeet.
SA-3 (Saturn Apollo-2) was de derde testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo programma. Net als bij de vorige twee testvluchten zou ook dit maal een S-1 rakettrap gelanceerd worden maar dit was de eerste maal dat de S-1 rakettrap 100% gevuld werd met brandstof. Net als bij de SA-2 missie maakte ook deze testvlucht deel uit van het Project Highwater waarbij men op grote hoogte een grote hoeveelheid water in de atmosfeer van de Aarde zou brengen om op deze manier wolkenvorming en het gedrag van waterdamp te bestuderen.
SA-4 (Saturn Apollo-4) was de vierde en laatste lancering van een Saturn I raket waarbij enkel de S-I rakettrap getest werd. Deze testvlucht maakte, net als de vorige SA testvluchten, deel uit van het Amerikaanse Apollo ruimteprogramma. Opnieuw zou het gaan om een suborbitale vlucht waarbij ingenieurs vooral de structurele karakteristieken van de rakettrap zouden bestuderen. In tegenstelling tot de vorige SA tesvluchten zou men tijdens deze lancering één van de raketmotoren 100 seconden na de lancering uitzetten waardoor de brandstof voor deze raketmotor zou omgeleid worden naar de andere nog operationele raketmotoren.
SA-5 (Saturn Apollo-5) was de vijfde testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo ruimteprogramma. Tijdens deze belangrijke testvlucht zou de raket voor het eerst uitgerust worden met een tweede S-IV rakettrap die beschikte over zes raketmotoren. Daarnaast werd de Saturn I raket voor het eerst ook gevuld met 340 000 kilogram brandstof. De S-I onderste rakettrap zou beschikken over vernieuwde raketmotoren die elk een kracht konden leveren van 836 kN. De toenmalige Amerikaanse president Kennedy omschreef de SA-5 test als één van de belangrijkste testvluchten in de ontwikkeling van de Apollo maanraket.
AS-203 (Apollo Saturn-203) was de vijfde onbemande testmissie uit het Amerikaanse Apollo ruimtevaartprogramma. Deze testvlucht wordt vandaag de dag soms ook als 'Apollo 2' omschreven. Het belangrijkste doel van deze testvlucht was om het gedrag te bestuderen van de brandstof in de S-IVB raketttrap eenmaal deze zich in een gewichtloze omgeving zou bevinden. Deze S-IVB rakettrap zou tijdens bemande Apollo vluchten de astronauten van de Aarde naar de Maan moeten brengen.
SA-1 (Saturn Apollo-1) was de eerste belangrijke testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo Maanprogramma. Dit was de eerste lancering van een gloednieuwe generatie draagraketten die veel groter en krachtiger waren dan raketten die voorheen werden gelanceerd.
De Apollo 4 ruimtemissie was de eerste ruimtevlucht na het dodelijke ongeval tijdens een Apollo grondtest in januari 1967. Doel van de Apollo 4 missie was om de gigantische Saturn V Maanraket te testen die tijdens latere missies de astronauten met een Maanlander tot in een baan om de Maan moest brengen. De Saturn V was de grootste raket die op dat moment werd gebouwd. Deze Maanraket zou gelanceerd worden vanop het gloednieuwe lanceercomplex LC 39 op het Kennedy Space Center in Florida dat hiervoor speciaal gebouwd werd. Tijdens deze testmissie zou men voor het eerst ook een Apollo ruimtecapsule tegen een veel hogere snelheid dan anders laten terugkeren naar de Aarde.
Na de succesvolle missies en landingen op het maanoppervlak van de Apollo 11 en 12 ruimtemissies werd de Apollo 13 aanzien als een vervolg hierop. Opnieuw zouden drie astronauten gelanceerd worden door een krachtige Saturn V raket en zouden twee ervan een zachte landing maken op de Maan om er een tijd te verblijven. De crew die hiervoor geselecteerd werd, bestond uit gezagvoerder James A. Lovell die hiervoor al driemaal een ruimtereis gemaakt had en op dat moment één van de meest ervaren Amerikaanse astronauten was. Lovell kon ook rekenen op de steun van John Swigert die Command Module Pilot was en Fred Haise die als functie Lunar Module Pilot had.
De Lunar Rover, ook wel 'maanwagen' genoemd, werd eind de jaren '60 ontwikkeld om afstanden te overbruggen op het oppervlak van de maan. Dit voertuig werd ontworpen tijdens het Amerikaanse Apollo maanproject en bood plaats aan twee Amerikaanse astronauten. In totaal werden drie van deze maanwagens meegenomen tijdens de drie laatste bemande Apollo maanmissies en op kleine aanpassingen na waren alledrie de maanwagens vrijwel identiek en vertoonden deze geen problemen tijdens hun missies. Dankzij deze voertuigen konden de Apollo astronauten op de maan andere regionen verkennen en hoefde men niet altijd in de buurt van de maanlander te blijven.
De Apollo 6 ruimtemissie was de tweede en laatste onbemande missie uit het Amerikaanse Apollo maanprogramma. Deze lancering vond plaats in april 1968 en was de definitieve testvlucht van de krachtige Saturn V raket alvorens de eerste bemande missie (Apollo 8). Tijdens deze onbemande testvlucht wou men ook het terugkeersysteem van de Apollo commandomodule testen door het simuleren van een terugkeer van de Maan onder extreme omstandigheden. Door problemen tijdens de lancering werden echter niet alle doelstellingen van deze missie behaald.
Ruimtevaart
Ruimtestations
Ruimtevaartorganisaties
James Webb Space Telescope
Astrofotografie
Ruimtevaart in China
Dit gebeurde vandaag in 1974
Vanop de Bajkonoer lanceerbasis wordt het Russische Saljoet 4 ruimtestation succesvol in een lage baan om de Aarde gebracht. Saljoet 4 had een lengte van 15,8 meter. Binnenin dit ruimtestation bevond zich 90 kubieke meter leefruimte. Dit 20 ton zware ruimtestation kreeg driemaal het bezoek van een bemand Sojoez ruimtetuig waarvan de kosmonauten er tweemaal in slaagden om te koppelen met Saljoet 4. De langste bemande missie aan boord van Saljoet 4 duurde 62 dagen. Foto: NASA
Redacteurs gezocht
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerSteun Spacepage
Deze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.
