De Lunar Rover, ook wel 'maanwagen' genoemd, werd eind de jaren '60 ontwikkeld om afstanden te overbruggen op het oppervlak van de maan. Dit voertuig werd ontworpen tijdens het Amerikaanse Apollo maanproject en bood plaats aan twee Amerikaanse astronauten. In totaal werden drie van deze maanwagens meegenomen tijdens de drie laatste bemande Apollo maanmissies en op kleine aanpassingen na waren alledrie de maanwagens vrijwel identiek en vertoonden deze geen problemen tijdens hun missies. Dankzij deze voertuigen konden de Apollo astronauten op de maan andere regionen verkennen en hoefde men niet altijd in de buurt van de maanlander te blijven.
De Lunar Rover op het oppervlak van de maan - Foto: NASA
In totaal had de maanwagen een lengte van 3,1 meter en woog deze niet meer dan 210 kilogram. Het chassis van dit voertuig werd grotendeels vervaardigd uit aluminium en werd tijdens de reis naar de maan in een opgevouwen toestand gemonteerd aan de maanlander. De fabrikant van de Lunar Rovers was het Amerikaanse ruimtevaart- en luchtvaartbedrijf Boeing. Dit voertuig werd zo ontworpen dat het in twintig minuten tijd kon worden opengevouwen door de Apollo astronauten. In opgevouwen toestand bedroegen de afmetingen 0,9 × 1,50 × 1,70 m. In de wagen was er plaats voor één bestuurder en één extra passagier. Alle vier de wielen van de maanwagen werden elk gevoed door één elektromotor die een vermogen had van 0,18 kiloWatt en deze werden aangedreven door een meegeleverde accu van 36 Volt. De bestuurder kon de maanwagen sturen door middel van een joystick en de maximale snelheid van dit bijzondere voertuig op de maan bedroeg dertien kilometer per uur. Op het dashboard van deze wagen werden enkele meters gemonteerd waarop de astronauten ondermeer de afgelegde afstand, richting, temperatuur en acculading konden aflezen. De vier wielen van het voertuig, die werden ontwikkeld door het General Motors Defense Research Laboratories, hadden elk een diameter van 81,8 centimeter en de banden waren van gevlochten staaldraad en 23 centimeter dik. Om er voor te zorgen dat de twee astronauten niet uit hun maanwagen zouden vallen tijdens het rijden over het hobbelige maanoppervlak werd de Lunar Rover voorzien van gordels uit klittenband en konden ze hun voeten vastzetten in speciale voetsteunen. Elke maanwagen werd ook voorzien van een kleurencamera die beelden naar de Aarde kon terugzenden tijdens de uitstapjes van de astronauten. Aangezien de maanwagen achter bleef op het maanoppervlak werd deze ook naar de richting van de maanlander gedraaid waardoor het vluchtleidingscentrum de capsule van de maanlander terug kon zien opstijgen dankzij de camera.
Een Amerikaanse astronaut aan boord van de Lunar Rover op de maan - Foto: NASA
Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap besteedde maar liefst 38 miljoen dollar aan de ontwikkeling en de bouw van vier maanwagens waarvan drie ooit reden op de maan. De vierde maanwagen werd gebruikt als reserve en andere testversies zijn vandaag de dag te bezichtigen in tal van Amerikaanse lucht- en ruimtevaartmusea. Tijdens de Apollo 15 maanmissie werd voor het eerst een Lunar Rover meegenomen naar de maan en legde men er ongeveer 27,8 kilometer met af in ruim drie uur tijd. De tweede maanwagen werd tijdens de Apollo 16 missie op de maan gebracht en er werd ongeveer eenzelfde afstand mee gereden als tijdens de voorgaande Apollo missie. Tijdens de laatste Apollo maanmissie; Apollo 17, werd in 4 uur en 26 minuten maar liefst 35,9 kilometer afstand afgelegd waarbij de twee astronauten op een bepaald ogenblik meer dan 7 kilometer waren verwijderd van hun maanlander. Tijdens de laatste drie Apollo maanmissies werden de drie Lunar Rovers gebruikt door de Amerikaanse astronauten David Scott, Jim Irwin, John Young, Charles Duke, Eugene Cernan en Harrison Schmitt. Door deze wagen te gebruiken, konden de astronauten andere gebieden verkennen op het oppervlak van de maan en de Lunar Rover werd dan ook zo ontworpen dat hij op de maan 490 kilogram aan materiaal of bodemstalen kon vervoeren van of naar de maanlander. Ondanks dat deze voertuigen slechts in zeventien maanden tijd werden ontwikkeld en gebouwd, bleken tijdens de maanmissies er zich geen grote problemen voor te doen met deze voertuigen. Dankzij deze maanwagens konden astronauten verschillende soorten bodemstalen uit verschillende regionen terug meenemen naar de Aarde die geleid hebben tot tal van wetenschappelijke ontdekkingen over de evolutie en samenstelling van onze trouwe buur. Aangezien er op de maan geen klimaat heerst, staan deze drie maanwagens er momenteel nog net zo bij als de astronauten deze achterlieten begin de jaren '70. Met een verse accu zou het zelfs mogelijk zijn om deze maanwagens te hergebruiken wanneer de mens ooit terugkeert naar de maan.
