India wil op zondag 14 juli 2019 voor de tweede maal een onbemand ruimtetuig lanceren naar de maan. De Chandrayaan-2 missie bestaat uit een ruimtesonde, een lander en een maanrover die op weg naar de maan gaan gebracht worden met behulp van een Indiase GSLV raket. Na het succes van de eerste Chandrayaan missie, waarmee men water ontdekte op de maan, heeft India nu opnieuw hoge verwachtingen van deze ambitieuze missie. Indien deze missie slaagt, wordt India het vierde land ter wereld dat een onbemande ruimtesonde kan laten landen op de maan.
Na het succes van de eerste Indiase missie naar de Maan, Chandrayaan-1, plant de Indiase ruimtevaartorganisatie ISRO op 14 juli 2019 de lancering van de Chandrayaan-2. Deze tweede Indiase onbemande Maanverkenner zal in de ruimte gebracht worden met behulp van een Geosynchronous Satellite Launch Vehicle Mk. 3 (GSLV Mk.3) draagraket vanop het Satish Dhawan Space Center in Sriharikota. In tegenstelling tot de eerste Chandrayaan missie zal Chandrayaan-2 niet enkel bestaan uit een ruimtesonde maar ook uit een 1,4 ton zware Maanlander die de naam 'Vikram' draagt met aan boord een kleine robotwagen die de naam 'Pragyan' kreeg. Terwijl de ruimtesonde/orbiter in een lage baan om de Maan zal cirkelen op een hoogte van ongeveer 100 kilometer boven het maanoppervlak moet de één ton zware Vikram lander een zachte landing maken op de Maan waarna de kleine Pragyan robotwagen kan starten aan zijn missie. Dit zal de eerste maal zijn in de geschiedenis van de ruimtevaart dat India een zachte landing zal uitvoeren op een ander hemellichaam. Het uiteindelijke doel van deze ambitieuze missie is om de 27 kilogram zware robotwagen te laten rondrijden om het Maanoppervlak zodat deze foto's en wetenschappelijke gegevens van het Maanoppervlak kan terugsturen naar de Aarde. De kleine rover werd uitgerust met zes wielen die apart worden aangedreven, een zonnepaneel om energie op te wekken en twee wetenschappelijke instrumenten: de Laser induced Breakdown Spectroscope (LIBS) en de Alpha Particle Induced X-ray Spectroscope (APIXS). Deze kleine maanrover werd ontwikkeld om een afstand van 500 meter te kunnen afleggen op het maanoppervlak en kan enkel communiceren met de Vikram maanlander. Aan boord van de Chandrayaan-2 ruimtesonde die rond de maan zal blijven cirkelen, bevinden zich ook verschillende wetenschappelijke instrumenten zoals een Terrain Mapping Camera-2 (TMC-2) en een Imaging IR Spectrometer (IIRS) en ook de maanlander zelf werd uitgerust met drie wetenschappelijke instrumenten waaronder een seismometer die maanbevingen moet detecteren en een laserreflector dat werd ontwikkeld door NASA's Goddard Space Flight Center. Alle onderdelen samen zal Chandrayaan-2 een gewicht hebben bij zijn lancering van maar liefst 3 250 kilogram. De Chandrayaan-2 missie is ook de eerste Indiase interplanetaire ruimtemissie dat geleid wordt door twee Indiase vrouwen.
Indien de lancering en de reis naar de maan probleemloos verlopen, wil India de onbemande maanlander en maanrover op 6 of 7 september 2019 laten landen op het maanoppervlak. De krachtige GSLV Mk.3 raket moet de Chandrayaan-2 in een tijdelijke elliptische baan om de Aarde brengen (170km x 40 400km) waarna het ruimtetuig zich op eigen kracht tot in een vaste baan om de maan moet brengen. De Indiase ruimtevaartorganisatie ISRO wil de Chandrayaan-2 lander en maanrover laten landen op ongeveer 600 kilometer van de zuidpool van de maan. Dit zal de eerste maal zijn dat een onbemand ruimtetuig zo ver van de evenaar van de maan zal landen. Indiase wetenschappers hebben de zuidpool van de maan gekozen als landingsplaats aangezien men er van overtuigd is dat de maanbodem en het maangesteente op deze locatie voor heel wat ontdekkingen kunnen zorgen. wetenschappers Indien India er in slaagt om de maanlander veilig tot op het maanoppervlak te brengen, wil men de lander en maanrover minstens één dag op de maan laten functioneren. Dit komt overeen met ongeveer 14 dagen op aarde. Gedurende deze periode wil men onder andere gesteenten op het maanoppervlak onderzoeken en maanbevingen bestuderen. De levensduur van de Chandrayaan-2 ruimtesonde, die in een baan om de maan zal cirkelen, wordt geschat op ongeveer één jaar. Gedurende deze periode zal de data afkomstig van de maanlander en de ruimtesonde met behulp van het Indian Deep Space Network (IDSN) doorgestuurd worden naar de Aarde zodat wetenschappers deze zo snel mogelijk kunnen verwerken en analyseren. Het Indian Deep Space Network (IDSN) bestaat vandaag de dag uit drie antennes die zich in India bevinden waarvan de grootste een diameter heeft van 32 meter. De Chandrayaan-2 missie wordt gesteund door meer dan 500 wetenschappelijke instellingen en 120 bedrijven. Alles samen heeft deze missie een prijskaartje van 141 miljoen dollar.
De eerste Chandrayaan ruimtesonde werd op 22 oktober 2008 gelanceerd en bestond toen uit een ruimtesonde en een kleiner tuigje dat moest inslaan op het maanoppervlak. Het onbemande ruimtetuig kwam op 8 november 2008 in een baan om de maan terecht waarna de kleinere sonde op 14 november 2008 te pletter sloeg op het maanoppervlak nabij de krater Shackleton. De Chandrayaan-1 missie was de eerste interplanetaire ruimtemissie van de Indiase ruimtevaartorganisatie ISRO. Toen het Moon Mineralogy Mapper instrument aan boord van de Chandrayaan-1 waterijs had ontdekt in het maanoppervlak nabij de polen van de maan bleek deze missie een zeer groot succes te zijn. Daarnaast konden wetenschappers ook een gedetailleerde 3D-kaart maken van het maanoppervlak dankzij meer dan 70 000 foto's die werden gemaakt door de Chandrayaan-1 ruimtesonde.
