Wetenschappers hebben ontdekt dat in de buurt van de polen op de maan mogelijk veel meer water opgeslagen is dan tot nu toe werd aangenomen. Dit 'maanwater' zou op onze galactische buur terug te vinden zijn in de vorm van ijs op plekken die zich al vele miljoenen jaren in de schaduw bevinden. Het zou niet alleen gaan om diepe inslagkraters maar ook om plekjes, zogeheten 'kuiltjes', waar zich ijs bevindt die misschien maar enkele centimeters diep zijn. Voor toekomstige bemande missies naar de maan is deze ontdekking van groot belang aangezien dit water kan gebruikt worden voor tal van toepassingen.
Dat er zich water in de buurt van de polen op de maan bevindt, is niet nieuw aangezien dit eerder al werd ontdekt met behulp van onder andere de Amerikaanse de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO). Terwijl er eerst werd gedacht dat dit 'maanwater' zich vooral in diepe, beschaduwde kraters zou bevinden, hebben wetenschappers nu ontdekt dat het maanoppervlak rond de polen wel eens bezaaid zou kunnen zijn met kleine, permanent beschaduwde putjes. Deze kleine 'kuiltjes' zouden samen een gebied van 40 000 vierkante kilometer in bestrijken en zouden de perfecte locatie kunnen zijn voor het herbergen van waterijs doordat deze al in tijden geen zonnestralen meer hebben gezien. Tot deze ontdekking kwam men dankzij het vliegend SOFIA-observatorium dat rond de zuidpool van de maan de aanwezigheid van H2O-molecuelen detecteerde. Dit 'maanwater' zou afkomstig zijn van waterrijke kometen en planetoïden die op de maan zijn neergestort. Indien deze nieuwe ontdekking correct is, bevindt er zich dus op de maan veel meer water dan men eerst dacht. Toch mag men nog niet te snel juichen aangezien men nu watermoleculen heeft ontdekt in korrels maanzand en niet rechtsreeks ijs heeft ontdekt. Toekomstige onbemande maanverkenners met aan boord een instrument als het Lunar Compact Infrared Imaging System (L-CIRiS) moeten hier meer duidelijkheid over brengen aangezien dit warmtegevoelige beelden zal maken van het oppervlak van de maan nabij de zuidpool. Voor wetenschappers en ruimtevaartorganisaties als NASA is water op de maan van groot belang. Zo zou men dit water kunnen gebruiken op raketten aan te drijven waardoor men tijdens toekomstige bemande missies naar de maan geen extra brandstof moet meenemen. Daarnaast kan dit water ook dienst doen als drinkwater of als bron van zuurstof tijdens bemande missies naar de maan.
Het SOFIA observatorium
SOFIA staat voor 'Stratospheric Observatory For Infrared Astronomy' en is een bijzondere sterrenwacht. In tegenstelling tot veel andere sterrenwachten die op een bergtop gelegen zijn, bevindt het SOFIA-observatorium zich aan boord van een aangepast Boeing 747SP vliegtuig. Aan boord van dit vliegtuig werd een telescoop bevestigd met een spiegeldiameter van 2,5 meter waarmee men waarnemingen verricht wanneer het vliegtuig zich op een hoogte bevindt van ongeveer 12 kilometer. Observaties vanop deze hoogte hebben geen of minder last van verstorende invloed van de atmosfeer en het observatorium wordt dan ook vooral gebruikt voor waarnemingen in infrarood en sub-millimeter golflengtes. Zo absorbeert waterdamp in de atmosfeer van de aarde infraroodstraling maar op de vlieghoogte van SOFIA bevindt het grootste deel van de waterdamp zich onder het vliegtuig. Astronomen gebruiken SOFIA voor onderzoek naar het ontstaan van melkwegstelsels, de studie van kometen en de vorming van sterren in interstellaire wolken van gas en stof. Nadat de Boeing 747SP werd aangepast maakte deze in april 2007 zijn eerste vlucht waarna SOFIA in mei 2010 voor het eerst naar de sterrenhemel werd gericht tijdens een vlucht. SOFIA is een gezamenlijk project van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Duitse lucht-en ruimtevaartorganisatie DLR.
Het vliegend observatorium SOFIA - Foto: NASA/Jim Ross
