In 2024 bracht ruimteverkenning de wereld in vervoering. NASA's Europa Clipper begon aan zijn reis om Jupiters maan Europa te bestuderen. SpaceX's Starship bereikte zijn eerste succesvolle landing, een kritieke mijlpaal voor toekomstige diepe ruimtemissies. In 2024 bracht ruimteverkenning de wereld in vervoering. NASA's Europa Clipper begon aan zijn reis om Jupiters maan Europa te bestuderen. SpaceX's Starship bereikte zijn eerste succesvolle landing, een kritieke mijlpaal voor toekomstige diepe ruimtemissies. China haalde het nieuws met de Chang'e 6-missie, die met succes monsters terugbracht van de andere kant van de maan. Ondertussen bleef het internationale ruimtestation ISS onderdak bieden aan internationale bemanningen, waaronder privémissies zoals Axiom Mission 3. Hier is een blik op de spannendste onbemande missies die in 2025 gepland staan en die de horizon van de mensheid nog verder zullen verbreden, van de maan en Mars tot asteroïden en verder!
In 2017 ontdekte en bevestigde NASA het eerste interstellaire object dat ons zonnestelsel binnenkwam. Het waren geen buitenaardse wezens. Maar artist impressions van het object (genaamd 'Oumuamua, het Hawaïaanse woord voor “verkenner”) lijken wel op een buitenaards ruimteschip uit een sciencefiction roman. Dit vreemde beeld komt doordat astronomen niet goed weten hoe ze de interstellaire bezoeker moeten classificeren. Zijn snelheid en pad rond de zon komen niet overeen met een typische asteroïde, maar hij heeft ook geen heldere staart of kern (ijzige kern) die we normaal associëren met kometen. Oumuamua heeft echter grillige bewegingen die overeenkomen met het ontsnappen van gas uit zijn oppervlak. Deze 'donkere komeet' heeft astronomen sindsdien op het verkeerde been gezet.
NASA's recordbrekende Parker Solar Probe zal op kerstavond, 24 december 2024, zijn eigen persoonlijke records voor de nabijheid van de zon en de hoogste snelheid van een door mensen gemaakt object verpulveren wanneer het langs onze ster suist. Het is onwaarschijnlijk dat hij nog veel dichter bij de zon zal komen voor het einde van zijn missie.
Wetenschappers van NASA's Juno-missie naar Jupiter hebben ontdekt dat de vulkanen op Jupiters maan Io waarschijnlijk elk worden aangedreven door hun eigen kamer van kolkend heet magma in plaats van één grote oceaan van magma onder het oppervlak. Deze ontdekking lost een 44 jaar oud mysterie op over de oorsprong van de meest opvallende geologische kenmerken van de maan. Een artikel over de bron van het vulkanisme van Io werd op donderdag 12 december 2024 gepubliceerd in het tijdschrift Nature. De bevindingen en andere wetenschappelijke resultaten van Io werden besproken tijdens een persconferentie in Washington op de jaarlijkse bijeenkomst van de American Geophysical Union, 's lands grootste bijeenkomst van wetenschappers op het gebied van aarde en ruimte.
Regent het diamanten? Bevindt er zich super-ionisch water? Dit zijn slechts twee voorstellen die planeetwetenschappers hebben bedacht voor wat er zich bevindt onder de dikke, blauwachtige, waterstof- en heliumatmosferen van Uranus en Neptunus, de unieke, maar oppervlakkig gezien saaie ijsreuzen van ons zonnestelsel. Een planeetwetenschapper van de Universiteit van Californië, Berkeley, stelt nu een alternatieve theorie voor, dat het binnenste van beide planeten gelaagd is en dat de twee lagen, net als olie en water, niet mengen. Die configuratie verklaart netjes de ongebruikelijke magnetische velden van de planeten en impliceert dat eerdere theorieën over het inwendige waarschijnlijk niet kloppen.
NASA's Voyager 2 flyby van Uranus tientallen jaren geleden gaf wetenschappers een beter inzicht in de planeet, maar introduceerde ook onverklaarbare eigenaardigheden. Een recente duik in de gegevens heeft antwoorden gegeven. Toen NASA's Voyager 2 ruimtesonde in 1986 langs Uranus vloog, bood het wetenschappers de eerste, en tot nu toe enige, glimp van dichtbij van deze vreemde, zijdelings draaiende buitenplaneet. Naast de ontdekking van nieuwe manen en ringen werden wetenschappers geconfronteerd met verbijsterende nieuwe mysteries. De geënergetiseerde deeltjes rond de planeet tartten hun begrip van hoe magnetische velden werken om deeltjesstraling op te vangen en Uranus kreeg de reputatie een buitenbeentje in ons zonnestelsel te zijn.
Een nieuwe studie suggereert dat Uranusmaan Miranda een wateroceaan onder zijn oppervlak kan hebben, een bevinding die veel aannames over de geschiedenis en samenstelling van de maan in twijfel trekt en hem in het gezelschap kan plaatsen van de weinige werelden in ons zonnestelsel met mogelijk levensonderhoudende omgevingen. “Om bewijs te vinden van een oceaan in een klein object als Miranda is ongelooflijk verrassend,” zei Tom Nordheim, een planeetwetenschapper aan het Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) in Laurel, Maryland, en co-auteur van de studie gepubliceerd in The Planetary Science Journal.
De grootste maan van Saturnus, Titan, is de enige plek buiten de aarde waarvan bekend is dat hij een atmosfeer heeft en vloeistoffen in de vorm van rivieren, meren en zeeën op zijn oppervlak. Vanwege de extreem koude temperatuur bestaan de vloeistoffen op Titan uit koolwaterstoffen zoals methaan en ethaan en bestaat het oppervlak uit vast waterijs.
Een internationaal team onder leiding van drie onderzoekers van het CNRS1 , de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO, Europa) en de Charles University (Tsjechië) heeft met succes aangetoond dat 70% van alle bekende meteorietinslagen afkomstig is van slechts drie jonge asteroïdenfamilies. Deze families zijn ontstaan door drie recente botsingen die 5,8, 7,5 en ongeveer 40 miljoen jaar geleden plaatsvonden in de belangrijkste asteroïdengordel.
Met een ruimtesonde dat binnenkort wordt gelanceerd, hopen wetenschappers antwoorden te krijgen op de vraag of er in de oceaan onder de ijzige korst van de Jupitermaan Europa ingrediënten aanwezig zijn die geschikt zijn voor leven. Diep onder zijn ijskorst zou de maan Europa wel eens gematigd en voedselrijk kunnen zijn, een ideale omgeving voor een vorm van leven, wat wetenschappers “bewoonbaar” zouden noemen.
De Amerikaanse president Nixon keurt het Space Shuttle programma goed. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA begon midden jaren '70 met de ontwikkeling van de Space Shuttle (Space Transportation System - STS), met hulp van de Amerikaanse luchtmacht. De gedachte achter de ontwikkeling van het STS was het bouwen van een herbruikbaar ruimteschip om goedkoop en op regelmatige basis ruimtemissies te kunnen vliegen. Foto: NASA
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerDeze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.