Bijna 14 miljard jaar geleden, aan het begin van de oerknal, dreef een mysterieuze energie een exponentiële uitdijing van het jonge universum aan en produceerde alle bekende materie, volgens de heersende inflationaire universumtheorie. Die oude energie had belangrijke kenmerken gemeen met de donkere energie van het huidige universum, dat volgens ten minste één objectieve standaard het grootste mysterie van onze tijd is: Het maakt het grootste deel, ruwweg 70%, uit van het universum, maar wetenschappers weten niet precies wat het is.
De Melkweg heeft nog steeds veel geheimen over het heelal. Onderzoekers van DTU (Danmarks Tekniske Universitet) zijn er nu in geslaagd om er nog een te ontdekken met behulp van een röntgenruimtetelescoop op het internationale ruimtestation (ISS). Het is een klein maar extreem zwaar en snel draaiend object, een neutronenster, onderdeel van een zogenaamd 'röntgenbinaire stersysteem' met de naam '4U 1820-30'. Het hemelobject bevindt zich in het sterrenbeeld Boogschutter, in de buurt van het centrum van ons melkwegstelsel.
De bekende ster Betelgeuze is in de loop der jaren helderder en donkerder geworden, waardoor sommigen denken dat hij op het punt staat een supernova te worden. Een nieuwe studie van het Flatiron Institute en medewerkers suggereert echter dat deze onverklaarbare veranderingen in helderheid te wijten zijn aan een begeleidende ster die periodiek lichtblokkerende stof uit zijn weg blaast.
Nieuwe bevindingen met gegevens van NASA's IXPE-missie (Imaging X-ray Polarimetry Explorer) bieden een ongekend inzicht in de vorm en aard van een structuur die belangrijk is voor zwarte gaten, de zogenaamde corona. Een corona is een verschuivend plasmagebied dat deel uitmaakt van de materiestroom naar een zwart gat, waarover wetenschappers alleen een theoretisch begrip hebben. De nieuwe resultaten onthullen voor het eerst de vorm van de corona en kunnen wetenschappers helpen bij het begrijpen van de rol die de corona speelt bij het voeden en in stand houden van zwarte gaten.
Op 15 oktober 2024 onthulde ESA's Euclid ruimtemissie het eerste stukje van haar grote kaart van het heelal, waarop miljoenen sterren en sterrenstelsels te zien zijn. Dit eerste stuk van de kaart, een enorm mozaïek van 208 gigapixels, werd op die dag onthuld op het International Astronautical Congress in Milaan, Italië, door ESA's Director General Josef Aschbacher en Director of Science Carole Mundell.
Astronomen hebben met gegevens van de Gaia-ruimtetelescoop 55 hogesnelheidssterren ontdekt, afkomstig uit de jonge stercluster R136 in de Grote Magelhaense Wolk, een satellietstelsel van de Melkweg. Daarmee is het aantal bekende ‘wegrensterren’ in dit gebied vertienvoudigd. Het team astronomen van onder andere de Universiteit van Amsterdam, de Universiteit Leiden en de Radboud Universiteit publiceert de resultaten deze week in het wetenschappelijke tijdschrift Nature.
Voor het eerst hebben astronomen beelden vastgelegd van een andere ster dan de zon, die voldoende detailrijk zijn om de beweging van gasbellen op diens oppervlak te kunnen volgen. De beelden van de ster, R Doradus, zijn in juli en augustus 2023 verkregen met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), een telescoop die mede-eigendom is van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO).
Als dit sterrenstelsel typisch is, dan geeft het onderzoek, dat vandaag is gepubliceerd in Nature Astronomy, aan dat ons sterrenstelsel al een wisselwerking heeft met zijn naaste buur, Andromeda. Waar eindigt een sterrenstelsel en begint de diepe ruimte? Het lijkt een eenvoudige vraag, totdat je beter kijkt naar het gas rondom sterrenstelsels, dat bekend staat als het circumgalactische medium.
De Event Horizon Telescope (EHT)-samenwerking heeft met behulp van de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) en andere faciliteiten testwaarnemingen gedaan waarbij de hoogste resolutie is bereikt die ooit vanaf het aardoppervlak is verkregen [1]. Ze hebben dit voor elkaar gekregen door licht van verre sterrenstelsels te detecteren op een frequentie van ongeveer 345 gigahertz, wat overeenkomt met een golflengte van 0,87 millimeter. De EHT-partners verwachten dat ze in de toekomst afbeeldingen van zwarte gaten kunnen maken die vijftig procent gedetailleerder zijn dan voorheen mogelijk was, waardoor het gebied net buiten de rand van nabije superzware zwarte gaten scherper in beeld kan worden gebracht.
Onderzoekers van het Center for High Angular Resolution Astronomy (CHARA) Array van Georgia State University hebben nieuwe details ontdekt over de grootte en het uiterlijk van de Poolster. Het nieuwe onderzoek is gepubliceerd in The Astrophysical Journal. De noordpool van de aarde wijst naar een richting in de ruimte die wordt gemarkeerd door de Poolster. Polaris is zowel een navigatiehulp als een opmerkelijke ster op zichzelf. Het is het helderste lid van een drievoudig sterrensysteem en is een pulserende veranderlijke ster.
De Russische ruimtesonde Luna 23 landt op het Maanoppervlak maar raakt hierbij beschadigd. Oorspronkelijk zou deze Maanlander bodemstalen van de Maan moeten nemen en deze naar de Aarde brengen. Door de ongelukkige landing werkte het apparaat dat een bodemmonster moest nemen niet goed meer. De lander zelf bleef wel nog drie dagen informatie sturen naar de Aarde.
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerDeze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.