Bij het zoeken naar buitenaards leven is het niet ongebruikelijk om de aarde te gebruiken als proefbank voor theorieën en zelfs als oefengebied. Misschien is een van de meest prikkelende plekken in het zonnestelsel om naar leven te zoeken wel Saturnus' maan Enceladus. Deze maan heeft een binnenste van vloeibaar water en het is mogelijk dat hier leven mogelijk is. Een team onderzoekers wil de technieken voor het zoeken naar leven op Enceladus testen door de oceanen van de aarde te onderzoeken.
Ze hebben water- en ijsmonsters verzameld en hopen chemische stoffen zoals methaan en waterstof te vinden. De zoektocht naar buitenaards leven is een van de dingen die de mensheid al tientallen jaren fascineert. Wetenschappers onderzoeken deze enorme vraag via verschillende wegen, waaronder de studie van exoplaneten binnen de bewoonbare zones van verre sterren, maar er is nog steeds hoop dat we misschien, heel misschien elders in ons eigen zonnestelsel leven zullen vinden. Sommige manen van de buitenplaneten bieden veelbelovende mogelijkheden, zoals Enceladus, een maan van Saturnus. Het is een ijzige maan waar, onder de ijzige korst, de mogelijkheid bestaat van een wereldwijde oceaan van vloeibaar water waar het wemelt van leven.
Toen de Cassini-Huygens sonde in 2004 Saturnus bezocht, bemonsterde hij de cryogene pluimen die over de zuidpool waren uitgestoten. Met behulp van zijn ionen- en neutrale massaspectrometer en Cosmic Dust Analyser identificeerden onderzoeksteams de aanwezigheid van waterijs, methaan en andere koolstofhoudende moleculen. Moleculaire waterstof, moleculaire stikstof en andere elementen suggereren dat de oceaan onder de grond een zoute samenstelling had met de noodzakelijke elementen voor primitief leven. Tot op heden is er echter nog geen bewijs gevonden.
Men denkt dat de ijskorst van Enceladus een dikte heeft van enkele kilometers tot wel 40 km. Daaronder en in de diepte van de oceaan zouden zich hydrothermale bronnen bevinden die, net als oceanen op aarde, een bron van energie zijn die hele ecosystemen zou kunnen aandrijven. Met alle ingrediënten voor leven zijn er missies besproken om de astrobiologische aspecten van Enceladus te onderzoeken. Er zijn missies met massaspectrometers voorgesteld om biosignaturen in de oceaan te identificeren.
In het artikel dat is gepubliceerd in Planetary and Space Science en is geschreven door een team onder leiding van F. French van de Università degli Studi di Bari in Italië, kijkt het team naar de technische mogelijkheid om methaancycli op Enceladus te detecteren. Als dit kan worden waargenomen, zou dit een sterke aanwijzing zijn dat de oceaan onder het oppervlak momenteel bewoonbaar is of in het verleden bewoonbaar is geweest. De conclusie kan vrij betrouwbaar worden getrokken omdat de methaancyclus op aarde vaak het resultaat is van biologische en abiotische processen, maar over het algemeen wordt beschouwd als een bijproduct van microbiële activiteit.
NASA en ESA hebben gesproken over mogelijke missies naar Enceladus, maar in afwachting daarvan is een manier om de mogelijkheid om geochemische signaturen van leven te detecteren te oefenen, te kijken of het op aarde kan worden gedetecteerd met dezelfde technologie. De Noordelijke IJszee is een goede analogie met de omstandigheden op Enceladus, met openingen op de zeebodem in een oceaan die het grootste deel van het jaar bedekt is met ijs. Het team voerde experimenten uit om de processen en technieken te simuleren die toekomstige missies waarschijnlijk zullen gebruiken op Enceladus en andere buitenmanen.
Het team ontdekte dat ze in staat waren om uitgestoten concentraties koolstofdioxide, andere koolstofisotopen en andere zuurstofisotopen in het water te detecteren en te meten. Hun resultaten suggereren dat het mogelijk is om de benodigde elementen te detecteren met een massaspectrometer op Enceladus. Verdere studies zijn nodig om de processen te verfijnen in de aanloop naar een toekomstige missie.
Bron: Universe Today
