Wanneer het Amerikaanse ruimteveer gelanceerd werd vanop het Kennedy Space Center, had de orbiter alleen al een gewicht van meer dan 110 ton. Hiervoor was dan ook een enorme kracht nodig om deze samen met de External Tank, die een gewicht had van 757 ton, in een baan om de aarde te kunnen brengen. Deze kracht werd de eerste minuiten van de lancering geleverd door de twee meest krachtige raketten waar de Verenigde Staten tijdens het Space Shuttle programma over beschikte, de Solid Rocket Boosters (SRB).
De twee Solid Rocket Boosters (SRB's) bevonden zich elk aan een zijde van de External Tank (ET) en hadden een lengte van 45,6 meter. Tijdens de lancering hadden deze twee draagraketten een gewicht van 590 ton. Elke SRB had een diameter van 3,7 meter en was 45,4 meter lang. Binnenin deze twee draagraketten bevond zich een mengsel van vaste brandstoffen. Vergeleken met raketten met vloeibare brandstof, zijn SRB's met vaste brandstof in staat om grote hoeveelheden stuwkracht te leveren met een relatief eenvoudig ontwerp. Ze bieden een grotere stuwkracht zonder noemenswaardige koeling- en isolatie-eisen, en produceren grote hoeveelheden stuwkracht voor hun grootte. Onderaan elke SRB van de Space Shuttle bevond zich de krachtige Thiokol raketmotor die in twee minuten tijd maar liefst 7 700 kilogram aan vaste brandstof opbrandde. Groot nadeel van deze twee krachtige draagraketten, en elke draagraket die werkt op vaste brandstof, was dat eenmaal de twee raketmotoren ontstoken werden, ze niet meer uitgezet konden worden en deze dus helemaal moesten opbranden tot de brandstof op was. De twee Solid Rocket Boosters werden tijdens elke lancering pas ontstoken eenmaal de drie RS-25 raketmotoren van de orbiter al tot ontbranding waren gebracht.
Foto waarop duidelijk de kracht te zien is van de twee SRB’s - Foto: NASA.
Gedurende de eerste twee minuten van de lancering, zorgden de twee Solid Rocket Boosters er dus voor dat de Space Shuttle zich op grote hoogte bevond waarna de twee draagraketten werden afgestoten van de External Tank. Na het afstoten vielen de twee raketten met behulp van parachutes terug in de Atlantische Oceaan op ongeveer 240 kilometer van de kust van Florida waar ze opgevist werden door twee speciale boten, de MV Freedom Star er de MV Liberty Star. Eenmaal ze opgevist werden, werden deze raketten teruggebracht naar het Kennedy Space Center waar ze een grote onderhoudsbeurt ondergingen en na talloze tests opnieuw klaargemaakt werden voor een volgende lancering. Van de 270 Solid Rocket Boosters die tijdens het Space Shuttle programma werden gelanceerd, heeft NASA slechts vier SRB's verloren. Twee hiervan kon men niet terug gebruiken als gevolg van een probleem met de parachutes en de twee andere SRB's gingen verloren tijdens het tragische ongeval met het ruimteveer Challenger in 1986.
Na de lancering worden de twee SRB’s opgevist en teruggebracht naar het Kennedy Space Center - Foto: NASA.
De twee Solid Rocket Boosters waren ongetwijfeld het belangrijkste en meest kritieke onderdeel van de hele Space Shuttle. In twee minuten tijd brachten zij de orbiter en External Tank op een hoogte van 45 kilometer en gaven zij, in combinatie met de drie raketmotoren van de orbiter, de Space Shuttle een snelheid van 4 979 kilometer per uur. Gedurende de brandtijd van de twee Solid Rocket Boosters leverde elke SRB tijdens de eerste Space Shuttle missies maar liefst 12 500 kN aan stuwkracht. Later werd dit nog opgedreven tot 13 300 kN. In totaal zorgden deze twee krachtige draagraketten voor 71% van de stuwkracht die nodig was om een Space Shuttle in een baan om de aarde te brengen. Eén SRB raketmotor leverde 1,8 maal meer kracht dan één Amerikaanse F-1 raketmotor die gebruikt werd bij de Saturn V maanraketten tijdens het Apollo maanprogramma. De structuur van de SRB draagraketten bestond uit zeven aparte componenten die in elkaar geplaatst werden. Tussen elk compartiment bevond zich een O-ring die de aërodynamische krachten moest opvangen. De SRB’s werden in elkaar gezet in de Vehicle Assembly Building (VAB) van het Kennedy Space Center. Naast Thiokol, die de hoofdconstructeur was van deze draagraketten, leverden ook nog eens achttien andere Amerikaanse bedrijven onderdelen voor de Solid Rocket Boosters.
Eén van de vele grondtesten die elke SRB moet ondergaan voor deze opnieuw gebruikt wordt - Foto: NASA.
Na het Space Shuttle programma werd beslist om de technologie achter de Solid Rocket Boosters opnieuw te gebruiken bij het Space Launch System (SLS). Dit bestaat uit een reeks nieuwe raketten waarmee NASA zowel zware vrachten alsook mensen naar de maan en verder in ons zonnestelsel wil brengen. Naast de RS-25 raketmotoren van de orbiters zullen ook de Solid Rocket Boosters gebruikt worden om het Space Launch System (SLS) te voorzien van extra stuwkracht tijdens de eerste minuten van de lancering. Zo zullen de Blocks 1 en 1B draagraketten van het Space Launch System (SLS) voorzien worden van telkens twee SRB's die bestaan uit vijf segmenten in plaats van vier segmenten tijdens het Space Shuttle programma. De vijfsegment SRB's moeten ongeveer 25% meer kracht leveren dan de SRB's tijdens het Space Shuttle programma en zullen tijdens het Space Launch System (SLS) programma niet opnieuw worden gebruikt.
De Block 1 draagraket van het Space Launch System met de twee SRB's - Foto: NASA