Rhea is de tweede grootste maan rond Saturnus en werd in 1672 ontdekt door Giovanni Cassini. Deze maan heeft een gemiddelde diameter van 1 528 kilometer en draait één maal om de 108 uur en 25 minuten rond haar moederplaneet Saturnus. Door de lage dichtheid van deze maan, 1 240 kilogram/m³, veronderstellen wetenschappers dat de kern van dit hemelobject minder een dan 1/3 van de massa van deze maan is en dat het overige deel zou bestaan uit ijs. Net als vele andere manen wordt ook Rhea gekenmerkt door vele kraterinslagen op het oppervlak en er zijn ook enkele heldere opvallende gebieden te zien.
De Saturnusmaan Rhea - Foto: NASA
Het overgrote deel van Rhea zou bestaan uit bevroren water en de temperatuur op deze maan zou overdag -174°C bedragen en wanneer de zon weg is tussen de -200°C en -220°C bedragen. Op het oppervlak van Rhea zijn kraters terug te vinden die een diameter hebben groter dan 40 kilometer en nabij de polen en equatoriale gebieden zijn de kraters meestal kleiner in diameter en dit kan er op wijzen dat Rhea beschikt over nieuwe en jongere stukken in het oppervlak. De heldere gebieden die men kan zien op Rhea bevinden zich op de achterkant van de maan en wetenschappers veronderstellen dat dit stroken van materiaal zijn die door ijsvulkanen werden verspreid toen het binnenste van de maan nog vloeibaar was in de begin jaren van zijn bestaan. Rhea vertoont opvallend veel gelijkenissen met de andere Saturnus maan Dione en beschikken beide over dezelfde samenstelling en oppervlaktekenmerken waardoor wetenschappers denken dat hun geschiedenis en afkomst wel eens dezelfde zou kunnen zijn. Net als vele andere manen rondom Saturnus werd Rhea al meermalen in detail gefotografeerd door de Amerikaanse ruimtesonde Cassini die sinds 2004 zich in een baan om Saturnus bevindt en sindsdien al duizenden foto’s naar de aarde terugstuurde.
Foto gemaakt van het oppervlak van Rhea door de Cassini ruimtesonde
op een hoogte van 65 000 kilometer - Foto: NASA
