Wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA hebben laten weten dat ze nieuw bewijs gevonden hebben voor de aanwezigheid van bevroren water in kraters op het oppervlak van de planeet Mercurius. Het ijs zou zich in de poolgebieden van de planeet bevinden en de ijslaag zou minstens tien centimeter dik zijn.
Dat er zich bevroren water in polaire kraters zou bevinden, werd tientallen jaren geleden al vermoed. Zo werden begin de jaren '90 bij radaronderzoek met de Arecibo-radiotelescoop in Puerto Rico gebieden op Mercurius ontdekt die radargolven op dezelfde manier terugkaatsen als bij bevroren water. Uiteindelijk kon de aanwezigheid van het bevroren op Mercurius nog niet met zekerheid worden vastgesteld aangezien men de link niet kon leggen tussen de ontdekte gebieden en de donkere kraters. De wetenschappers baseren zich nu op gegevens die afkomstig zijn van de Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER. Dit onbemande ruimtetuig werd in 2004 gelanceerd en draait sinds maart 2011 in een baan om Mercurius. Het bewijs voor de aanwezigheid van bevroren water werd door MESSENGER aangetroffen aan de polen van Mercurius. De kraters in de poolgebieden liggen permanent in een eeuwige schaduw door de vrijwel loodrechte stand van de rotatie-as van de planeet. Ondanks het feit dat Mercurius zich zeer dicht bij de Zon bevindt en er temperaturen heersen van meer dan 420 graden Celsius, is het in deze kraters toch ijskoud aangezien er nooit zonlicht in de kraters valt. Zo kan het in deze kraters tot min 220 graden Celsius zijn. De onderzoekers vergeleken beelden die MESSENGER de afgelopen maanden maakte met de gegevens die twintig jaar geleden werden verkregen door de radar-metingen en zagen dat deze overeenkomen met kraters die permanent in de schaduw liggen.
NASA schat dat er zich op Mercurius 100 tot 1 000 miljard ton aan ijs bevindt. Uit de nieuwe MESSENGER metingen blijkt nu ook dat bevroren water het belangrijkste bestanddeel is van de ijsafzettingen aan de noordpool van Mercurius. In de meest koude gebieden bevindt het ijs zich zelfs aan de oppervlakte. In gebieden waar het iets warmer is, lijkt het ijs te zijn bedekt met een isolerend materiaal dat volgens de onderzoekers wel eens rijk zou kunnen zijn aan complexe organische moleculen. Het water, alsook de organische moleculen, zijn naar alle waarschijnlijkheid op Mercurius terechtgekomen door inslaande kometen en planetoïden.
Mercurius is de kleinste, maar ook de warmste planeet in ons zonnestelsel. De planeet heeft een diameter van slechts 4 878 kilometer en draait éénmaal om de 88 dagen om de Zon. De afstand tot de Zon schommelt tussen de 46 en 70 miljoen kilometer.
