Toon items op tag: zwarte

De kosmische achtergrondstraling is isotroop aan ruwweg één deel in 100 000: de effectieve waarde variaties zijn slechts 18 µK. De Far-Infrared Absulute Spectrophotometer (FIRAS) instrument op de NASA COsmic Background Explorer (COBE) satelliet heeft het spectrum van de kosmische achtergrondstraling nauwkeurig opgemeten.

Quasars zijn, na gammaflitsen en supernovae, de helderste en verste objecten die we kunnen waarnemen. Dit komt omdat het sterrenstelsels zijn die een zeer heldere kern hebben. Deze stelsels werden gevormd in een periode waarin het universum nog zeer jong was. Ze bevatten een grote hoeveelheid stof, jonge sterren en gas. Dergelijke objecten werden ontdekt doordat ze zeer sterke radiostralen uitzenden.

NGC 5128 is het beroemde lensvormige sterrenstelsel in het sterrenbeeld Centaurus (Centaur). Dit sterrenbeeld is gelegen aan de zuidelijke hemelkoepel. Vanaf de breedte van de Benelux is alleen het noordelijk deel van het sterrenbeeld te zien, en dan nog slecht omdat het maar net boven de zuidelijke horizon uitkomt. De grootte van NGC 5128 bedraagt 25.7’ bij 20’ en de helderheid van het deep-sky object bedraagt magnitude 6.6. NGC 5128 heeft een zeer herkenbare band van kosmisch stof dat zich rondom het stelsel bevindt. Het hemelobject werd op 29 april 1826 ontdekt door de Schotse astronoom James Dunlop. NGC 5128, ook wel 'Centaurus A' genoemd, bevindt zich op een afstand van ongeveer 12 miljoen lichtjaar van de Aarde en heeft een massa van ongeveer 1 biljoen zonnemassa's. De vorm is eerder elliptisch en de afmetingen bedragen 150 000 × 120 000 lichtjaar.

Zwarte gaten vereisen het algemene relativistische concept van een vervormbare ruimte-tijd. Hun meest indrukwekkende verschijnselen steunen op een vervorming van de ruimte rondom hen.

Algemene relativiteit zegt niet alleen dat zwarte gaten kunnen bestaan, maar voorspelt in feite ook dat ze gevormd zullen worden in de ruimte wanneer een groot genoege hoeveelheid massa bij elkaar getrokken wordt, in een proces dat gravitationele instorting wordt genoemd. Als men bijvoorbeeld de zon zou samen duwen totdat ze een doorsnede heeft van 6 kilometer (een viermiljoenste van haar huidige grootte), zou ze een zwart gat worden.

Een zwart gat is een gebied van ruimte-tijd waaruit niets kan ontsnappen, zelfs licht kan er niet uit ontsnappen. Aangezien een lichaam in een kleiner en kleiner volume wordt verpletterd, worden de gravitatiekrachten, en de vluchtsnelheid groter. Uiteindelijk wordt een punt bereikt waarbij zelfs licht, dat bij 300 000 kilometer per seconde (186 duizend mijlen per seconde) reist, niet snel genoeg meer is om te ontsnappen. Op dit punt kan niets meer ontsnappen aangezien niets sneller dan licht kan reizen. Dit is uiteindelijk een zwart gat.