Toon items op tag: zwart

In tijden van haast en spoed is het goed om soms eens tot rust te komen. Bijvoorbeeld bij het lezen van een artikel over sterren die er ook een enigszins jachtig leven op na houden. De groepsnaam wegloopsterren klinkt misschien niet zo bijzonder, maar het is interessant om eens te kijken naar hun ontstaan, hun levensloop en hun... snelheden. In de literatuur wordt onderscheid gemaakt tussen wegloopsterren (runaway stars) en hogesnelheidsterren (high-velocity stars) en het onderscheid zit in het ontstaan. Hierna worden beide groepen sterren besproken en worden enkele voorbeelden gegeven.

De term 'radiosterrenstelsels' wordt gegeven aan sterrenstelsels waarin zich twee radiobronnen bevinden die zeer sterk zijn. Alle sterrenstelsels zenden radiostralingen uit. Deze zeer sterke radiobronnen vinden we vooral terug bij elliptische sterrenstelsels doordat deze stelsels in hun kern een zeer sterk massief zwart hebben. De radiobronnen van radiosterrenstelsels kunnen waargenomen worden door radiotelescopen. Dankzij intensieve studies van deze objecten weten we ondertussen dat de stralingsuitbarstingen kortstondig zijn (tussen de 1 000 en 10 000 000 jaar).

Dubbelsterren zijn stelsels van twee of meerdere sterren, die om elkaar heen bewegen en zijn verre van uitzonderlijk. Onder deze dubbelsterren bestaan echter verschillende soorten. Zo bestaan er naast de visuele en fysische dubbelsterren nog enkele ander minder bekende soorten zoals de röntgendubbelsterren en astrometrische dubbelsterren. In dit artikel kan je alles leren over de vele soorten dubbelsterren.

Seyfertsterrenstelsels zijn sterrenstelsels met een uitzonderlijk kleine en heldere kern. Deze kernen hebben een zeer kenmerkend emissiespectrum. Dit is heel vreemd want normaal zou een kern van een sterrenstelsel samengesteld moeten zijn uit het spectrum van alle sterren die er zich in bevinden. In 1943 ontdekte de Amerikaanse astronoom Carl Seyfert dat de oorsprong van deze kenmerkende emissiespectra wellicht aan het gas ligt dat zich in de kern van deze sterrenstelsels bevindt en dat dit gas ook zeer veel energie bezit.

Zwarte gaten vereisen het algemene relativistische concept van een vervormbare ruimte-tijd. Hun meest indrukwekkende verschijnselen steunen op een vervorming van de ruimte rondom hen.

Algemene relativiteit zegt niet alleen dat zwarte gaten kunnen bestaan, maar voorspelt in feite ook dat ze gevormd zullen worden in de ruimte wanneer een groot genoege hoeveelheid massa bij elkaar getrokken wordt, in een proces dat gravitationele instorting wordt genoemd. Als men bijvoorbeeld de zon zou samen duwen totdat ze een doorsnede heeft van 6 kilometer (een viermiljoenste van haar huidige grootte), zou ze een zwart gat worden.

De enige kandidaten die eigenlijk in aanmerking komen om zo’n hoeveelheid energie op te wekken, zijn asymmetrische, relativistische super- of hypernovae of op elkaar botsende dubbelster systemen, zoals neutronenster - neutronenster of neutronenster- zwart gat systemen.

Een zwart gat is een gebied van ruimte-tijd waaruit niets kan ontsnappen, zelfs licht kan er niet uit ontsnappen. Aangezien een lichaam in een kleiner en kleiner volume wordt verpletterd, worden de gravitatiekrachten, en de vluchtsnelheid groter. Uiteindelijk wordt een punt bereikt waarbij zelfs licht, dat bij 300 000 kilometer per seconde (186 duizend mijlen per seconde) reist, niet snel genoeg meer is om te ontsnappen. Op dit punt kan niets meer ontsnappen aangezien niets sneller dan licht kan reizen. Dit is uiteindelijk een zwart gat.