Nieuwe opnamen, gemaakt met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, tonen details op de zon die doorgaans onzichtbaar zijn, waaronder een nieuwe kijk op het donkere, vervormde centrum van een zonnevlek die bijna twee keer zo groot is als de aarde. Het zijn de allereerste opnamen van de zon die zijn verkregen met een faciliteit waarvan ESO partner is. Ze zijn een belangrijke aanvulling op het scala aan waarnemingen dat wordt gebruikt om de fysica van onze nabije ster te onderzoeken.
Wat is er zoal te zien op het zonneopervlak? In dit artikel leren we meer over 'fakkelvelden', 'granulatie', 'supergranulen' en zonnevlekken'.
Zonnevlammen zijn heel intens. Plots komt een pak energie vrij uit gebieden waar het lokale magnetisch veld zich snel heropstelt of verandert door de spanning van het magnetisch veld. Deze spanning wordt meestal aangezet door een verzettende magnetische flux in of nabij een actieve regio. De nieuwe flux dient ofwel het huidige veld op te heffen of deze aan de kant schuiven.
We hebben zonnevlekken in alle maten en vormen, de ene met een complexere magnetische structuur dan de andere, maar hoe kan je nu weten of een zonnevlek een gevaar vormt voor grote uitbarstingen? Om onderscheid te kunnen maken, zijn er regels opgesteld door het Mount Wilson observatorium in Californië. Elke zonnevlek zal nu in een bepaalde klasse ingedeeld worden.
Poollicht, ook wel 'aurora' of 'noorderlicht' genoemd, is een prachtig lichtverschijnsel dat in de duisternis in de atmosfeer van de Aarde te zien is. Dit fenomeen is vooral in de hoge geografische breedtes te zien (60 en 70 graden noorder- of zuiderbreedte) wat ook betekent dat poollicht het vaakst waargenomen wordt in de winter. Wanneer de Zon echter een periode van hoge activiteit kent, kunnen we ook poollicht in België en Nederland zien.
De Russische Venera 5 ruimtesonde begint na een reis van vijf maanden aan zijn afdaling in de atmosfeer van de planeet Venus en stuurt gedurende 53 minuten lang wetenschappelijke gegevens terug naar de Aarde. De dichte atmosfeer van Venus reduceerde de snelheid tot 756 km/u. Vervolgens startten de metingen over de temperatuur, luchtdruk en chemische samenstelling van de dampkring. De binnentemperatuur aan boord van Venera 5 liep tijdens de afdaling op van 13°C tot 28°C. Niet de hoge temperatuur op Venus, maar de hoge luchtdruk was uiteindelijk de oorzaak van het einde van de missie. Foto: Roscosmos
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website en/of het Guidestar magazine. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Deze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.