Toon items op tag: veroorzaken

De verklaring der krachten is de volgende (5) stap in de opbouw van de natuurkunde (6) (7).

Dit verklaringsmodel mist een belangrijke basis!

Deze verklaring stelt dat een kracht een versnelling veroorzaakt: F = m.a, en omgekeerd: een massa kan zich maar met een zekere versnelling verplaatsen mits die overeenkomstige kracht daarop aangrijpt. Dit alles is niets anders dan de tweede wet van Newton. Dus, als een massa zich verplaatst met een bepaalde versnelling, ligt vast welke kracht die versnelling veroorzaakt. Als een stuke krijt (met massa m) valt met een versnelling van g = 9,81 m/s^², ligt dus de kracht vast die dit veroorzaakt.

De meeste meteoroïden verdampen wanneer ze in de atmosfeer komen maar een 500-tal meteorieten die variëren in grootte van knikkers tot basketballen of nog groter kunnen elk jaar op het aardoppervlak vallen. Slechts 5 à 6 van deze gevallen meteorieten worden gevonden en zijn door wetenschappers gekend. Slechts enkele meteorieten zijn groot genoeg om impactkraters te kunnen veroorzaken. In de meeste gevallen belanden deze aan een snelheid die gelijk is aan een vrije val en zelden gebeurt het dat ze een kleine put maken. Meteorieten van deze aard richten dus geen schade aan en verwonden geen mensen.

Wanneer we met de SOHO ruimtesonde naar de zon kijken op een golflengte van 28,4 nanometer toont het de buitenste hete lagen van de atmosfeer van de zon, meer bepaald de corona. Het magnetische veld van de zon speelt hierin een grote rol hoe de afbeelding eruit zal zien. De heldere gebieden tonen heet, dicht gas aan dat gevangen is door het magnetische veld van de zon.

Wie dacht dat er enkel poollicht op Aarde voorkomt heeft het goed mis, op de planeet Jupiter is er af en toe ook poollicht te zien, maar niet door de zon! Met behulp van de Hubble ruimtetelescoop is men tot de conclusie gekomen dat de maan Io van Jupiter geladen deeltjes van de vulkanen de ruimte inspuwt. Io straalt geladen deeltjes uit van de vulkanische activiteit langsheen een onzichtbare stroom van geladen deeltjes die een 'fluxbuis' wordt genoemd. De deeltjes volgen dan het magnetisch veld van Jupiter naar de polen. Daar komen ze in aanraking met de atmosfeer en veroorzaken daar het poollicht.

Regelmatig wordt er in de media melding gemaakt van een planetoïde, ook wel 'asteroïde' genoemd, die in de toekomst gevaarlijk dicht in de buurt van de Aarde zal komen. Om het gevaar en inslagrisico van dergelijke gebeurtenissen te kunnen inschatten, werd een specifieke schaal opgesteld. Deze schaal wordt de 'schaal van Torino' genoemd en dient als hulpmiddel voor astronomen en andere wetenschappers.