ESO’s Very Large Telescope (VLT) heeft het centrale deel van de Melkweg met spectaculaire resolutie waargenomen en nieuwe details ontdekt over de geschiedenis van de stergeboorte in ons sterrenstelsel. Dankzij de nieuwe waarnemingen hebben astronomen bewijs gevonden voor een ingrijpende gebeurtenis in het bestaan van de Melkweg: een geboortegolf van sterren die zo hevig was dat hij meer dan honderdduizend supernova-explosies teweegbracht.
Astronomen hebben met behulp van ALMA en de VLT ontdekt dat zowel starburststelsels in het vroege heelal als een stervormingsgebied in een nabij sterrenstelsel naar verhouding veel meer zware sterren bevatten dan kalmere sterrenstelsels. Deze ontdekkingen trekken de bestaande ideeën over hoe sterrenstelsels zijn geëvolueerd in twijfel en veranderen ons begrip van de stervormingsgeschiedenis van het heelal en de vorming van chemische elementen.
Astronomen hebben met behulp van de Very Large Array (VLA) radioschotels in New Mexico een nieuwe gedaitalleerde radio-opname gemaakt van het centrale gedeelte van het sterrenstelsel M82. Op deze indrukwekkende opname zijn sporen van stervormingsgebieden en supernovarestanten te zien.
Waarnemingen met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) laten zien dat de hevigste geboortegolven van sterren in het heelal veel eerder plaatsvonden dan tot nu toe werd gedacht. De resultaten verschijnen in een reeks artikelen die op 14 maart 2013 in het tijdschrift Nature en de Astrophysical Journal verschijnen.
Starburst sterrenstelsels zijn stelsels die een blauwachtige kleur vertonen en opvallend helderder zijn in het infrarode gebied van het spectrum waardoor aangetoond wordt dat er uitzonderlijk veel nieuwe sterren gevormd worden in dergelijke stelsels. In normale sterrenstelsels worden doorgaans ook nieuwe sterren gevormd maar niet zo veel als bij een Starburst stelsel. De oorzaak voor deze grote hoeveelheid nieuwe en jonge sterren zou te wijten zijn aan botsingen tussen verschillende sterrenstelsels.
NGC 4449 is een opmerkelijk sterrenstelsel in het sterrenbeeld Canes Venatici (Jachthonden). Wanneer je dit stelsel bestudeert, kan je een grote gelijkenis opmerken met de bekende Grote Magelhaanse Wolk. Zo heeft NGC 4449 ongeveer dezelfde omvang alsook dezelfde helderheid als de Grote Magelhaanse Wolk. Aan de buitenzijden van dit object kan je grote wolken van stof en gas waarnemen terwijl de kern (een balk die door het stelsel loopt) dan weer bestaat uit vele jonge sterren (niet ouder als 5 miljoen jaar oud). De vele donkere plekken die men heeft waargenomen in dit sterrenstelsel zijn plaatsen waar in de toekomst nog vele sterren kunnen geboren worden. NGC 4449 wordt door astronomen ook omschreven als een zogeheten 'starburststelsel'. Dit zijn sterrenstelsels waarin met een uitzonderlijk hoge snelheid stervorming plaatsvindt. Het hemelobject is ongeveer 12,5 miljoen lichtjaar van de Aarde verwijderd en werd op 27 april 1788 ontdekt door de Duits-Britse astronoom William Herschel. NGC 4449 maakt deel uit van de Canes Venatici-groep.
Vanop de Europese lanceerbasis in Frans-Guyana brengt een Ariane 1 raket de Europese Giotto ruimtesonde in de ruimte. Giotto was ESA's eerste 'deep space'-missie en had als doel om de komeet Halley te bestuderen. De sonde had de vorm van een cilinder met een diameter van 1,85 meter, een totale lengte van 2,85 meter en woog 960 kg. Na drie keer rond de Aarde te hebben gecirkeld, werd Giotto's motor gestart om de ruimtesonde zo in een interplanetaire baan te brengen zodat de sonde in maart 1986 langs de komeet Halley vloog. De sonde passeerde de kern op een afstand van slechts 596 kilometer. Foto: ESA
Deze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.