Toon items op tag: gelanceerd

Al eeuwen lang droomt de mens er van om de aarde te verlaten en nieuwe werelden te ontdekken. Toch heeft het geduurd tot 1957 eer de mens voor het eerst een object in een baan om onze planeet bracht en tot 1961 eer de mens zelf zijn eerste stapjes zette in 'de ruimte'. Vandaag de dag leven en werken verschillende mensen permanent in een baan om de aarde en is ruimtevaart onmisbaar geworden in onze moderne technologische maatschappij. In dit artikel wordt aan de hand van een uitgebreide tijdlijn een overzicht gegeven van alle belangrijke mijlpalen en verwezenlijkingen uit zowel de bemande alsook de onbemande ruimtevaart. 

SA-1 (Saturn Apollo-1) was de eerste belangrijke testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo Maanprogramma. Dit was de eerste lancering van een gloednieuwe generatie draagraketten die veel groter en krachtiger waren dan raketten die voorheen werden gelanceerd. 

Israël werd in 1988 het achtste land ter wereld dat op eigen kracht een satelliet in een baan om de aarde kan brengen. Dit werd verwezenlijkt met een door Israël ontwikkelde Shavit draagraket die werd gelanceerd vanop de Palmachim Airbase. Deze Israëlische luchtmachtbasis bevindt zich aan kust van de Middellandse Zee in de buurt van de steden Rishon LeZion en Yavne. Naast luchtmachtbasis is de Palmachim Airbase ook de thuisbasis van de Shavit raketprogramma waarmee Israël al verschillende spionagesatellieten in de ruimte bracht. Door de slechte relaties met de buurlanden is Israël verplicht zijn Shavit raketten te lanceren richting Middellandse Zee in Westelijke richting zodat brokstukken en rakettrappen in zee vallen en niet in buurlanden als Syrië, Irak of Iran.

Begin de jaren '80 begon men in Brazilië aan een project om eigen sondeerraketten te gaan lanceren voor wetenschappelijke doeleinden. Alcântara werd uitgekozen als lanceerbasis voor dit project en tegen 1990 werd meer dan 470 miljoen dollar uitgegeven om van dit moerassig landschap een multifunctionele lanceerbasis te maken met allerlei faciliteiten. Het Alcântara Launch Center ligt van alle lanceerbasissen in de wereld het dichtst bij de evenaar waardoor de Braziliaanse regering hoopt op de komst van commerciële bedrijven die vanop deze unieke locatie satellieten willen lanceren.

Het Xichang Satellite Launch Center bevindt zich 64 kilometer van Xichang City in de Chinese provincie Sichuan en is één van de belangrijkste Chinese lanceercentra. Het complex bevindt zich in een vallei op een hoogte van 1 860 meter in een bergachtig gebied en beschikt over twee operationele lanceerplatformen. Na de start van de bouw in de jaren '70 werd deze lanceerbasis in 1984 operationeel en vandaag de dag wordt het complex vooral gebruikt voor het lanceren van geostationaire communicatie- en weersatellieten. Oorspronkelijk werd deze lanceerbasis gebouwd voor het lanceren van de Chinese bemande Shuguang One ruimtecapsule maar in 1972 werd dit project geannuleerd en werd het bijhorende lanceercomplex nooit afgewerkt.

De Priroda module was de zevende en laatste module dat door Rusland in de ruimte gebracht werd in het kader van het Mir ruimteprogramma. Net als bij de bouw van de Spektr module kampte de bouw van dit onderdeel ook met serieuze budgettaire problemen. Uiteindelijk besliste de Verenigde Staten de afwerking van beide modules zelf te financieren met als tegenprestatie dat er tussen de 600 en 700 kilogram aan Amerikaanse experimenten werden ondergebracht in beide modules.

De Russische Progress ruimtetuigen zijn onbemande bevoorradingscapsules die in de ruimte gebracht worden door middel van Russische Soyuz draagraketten en waarvan het ontwerp afgeleidt werd van dat van de Soyuz ruimtetuigen. Toen de Sovjet Unie begin de jaren 70 begon met zijn langdurige bemande ruimtemissies zocht men een manier om kosmonauten in de ruimte te bevoorraden aangezien deze maar een beperkte hoeveelheid cargo konden meenemen met de Soyuz ruimtecapsules.

Na het succes van de eerste twee Russische bemande ruimtevluchten, waarbij de technologie van de Vostok ruimtecapsule en de effecten van gewichtloosheid op het menselijk lichaam werden getest, besloot de Sovjet-Unie nog een stap verder te gaan in zijn bemand ruimtevaartprogramma en zou het voor het eerst in de geschiedenis een dubbelvlucht organiseren. De Vostok 3 en Vostok 4 missies stonden volledig in het teken van dit experiment.

De vierde en laatste onbemande testvlucht uit het Chinese Shenzhou ruimteprogramma kreeg de naam 'Shenzhou 4'. Tijdens deze missie zouden vooral de systemen uitvoerig getest worden die de Chinese ruimtevaarders moeten gebruiken en in leven houden tijdens toekomstige bemande ruimtemissies.

Corona was de naam van een reeks Amerikaanse spionagesatellieten die gebouwd en gelanceerd werden in opdracht van de Amerikaanse geheime dienst CIA in samenwerking met de United States Air Force (USAF) met als doel om zoveel mogelijk fotografisch beeldmateriaal te verkrijgen vanuit een baan om de Aarde van landen als de Sovjet-Unie en China tussen 1959 en 1972.