De eenvoudigste manier op de objecten in ons zonnestelsel te fotograferen is nog altijd met een klassieke (spiegelreflex)camera, zowel digitaal als met film.

De laatste vijftien jaar gebruiken, meer gevorderde, astrofotografen voornamelijk CCD-camera's voor het maken van prachtige deep-sky opnamen. Deze hebben het voordeel van één (of meer) lichtgevoelige chip(s) en een sterke koeling, om de ruis te verminderen. Zo kan men zeer lang belichten zonder telkens zogenaamde 'dark frames' (opnames met de lenskap op) te moeten maken. Grote en dure versies van de CCD-camera's werden oorspronkelijk enkel gebruikt bij de professionele telescopen, maar zijn de laatste jaren ook verkrijgbaar voor amateur-fotografen.

Het fotograferen van deep-sky objecten hoeft niet altijd met een dure CCD-camera. Ook met de klassieke spiegelreflexcamera's kan men mooie resultaten bereiken. De goedkopere digitale fototoestellen kunnen vaak maar 15 seconden belichten en zijn daarom ongeschikt voor aan deep-skyfotografie te doen.

De meeste amateur-astronomen die in het bezit zijn van een camera willen wel eens proberen om aan astrofotografie te doen. Meestal beginnen ze met samenstanden van planeten, de schijngestalten van de Maan en andere opnames zonder telescoop. Wanneer men ook een telescoop heeft kan men de schijngestalten van Venus, wolkenbanden op Jupiter, de ringen van Saturnus en talloze maankraters op de gevoelige plaat (letterlijk of figuurlijk) vastleggen.

Astrofotografie met de telescoop hoeft zich niet te beperken tot enkel de Zon, Maan en planeten. Wie over een montering met volgmoter beschikt kan ook proberen om sterrenstelsels, nevels, kometen en andere deep-sky objecten vast te leggen op foto.